Όταν το κράτος και τα αφεντικά μιλούν για ανθρώπινες ζωές, αίμα μυρίζει.
Όταν το κράτος και τα αφεντικά μιλούν για ανθρώπινες ζωές, αίμα μυρίζει.
Για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, για όσους και όσες περισσεύουν.
Εδώ και δεκαετίες το ελληνικό κράτος επιλέγει να εξαπολύσει μια ευθεία επίθεση στους μετανάστες, κατασκευάζοντας στο πρόσωπό τους έναν εχθρό. λέξεις όπως λαθρομετανάστες, εισβολείς, υγειονομικές βόμβες, εγκληματικότητα, δίνουν και παίρνουν τόσο στον καθεστωτικό λόγο όσο και στα φερέφωνα του, τα μίντια. Η αντιμεταναστευτική πολιτική ξεδιπλώνεται με το χειρότερό της πρόσωπο, με καθημερινές «σκούπες», επιχειρήσεις του διαβόητου ξένιου δία, φυλακίσεις μεταναστριών, βασανισμούς σε αστυνομικά τμήματα. Με σφαίρες από τα αφεντικά σε απλήρωτους εργάτες που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους, δολοφονίες στα σύνορα ή από τα μαχαίρια φασιστών και κάλυψη ή άμεση συνεργασία σε ρατσιστικά και φασιστικά πογκρόμ. Ένα ρατσιστικό, κατασταλτικό και επιθετικό μοντέλο διαχείρισης που τους τελευταίους μήνες παρουσιάζεται ότι παραμερίζεται για να βγει στο προσκήνιο ένα φαινομενικά πιο ανθρωπιστικό.
Από την Ευρώπη-φρούριο, στην Ευρώπη της “φιλοξενίας….
Γεγονός που δεν παρατηρείται μόνο στο ελληνικό κράτος, αλλά αντικατοπτρίζεται και σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης. Τα ίδια κράτη, λοιπόν, τα ίδια ευρωπαικά επιτελεία, που εδώ και χρόνια διεξάγουν μια ανοιχτή πολεμική διαχειρίση απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες, διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους τις ευρωπαικές ρίζες του διαφωτισμού, των ίσων δικαιωμάτων και της ανοχής στο διαφορετικό, την ευρώπη της «ανθρωπιάς και αλληλεγγύης». Και δύο διαφορετικές στρατηγικές εμφανίζονται να είναι αντίρροπες. Από τη μία η Ευρώπη-φρούριο, μια ωμή επίθεση που εκκινεί από τις εμπόλεμες ή μη χώρες προέλευσης των μεταναστών και φτάνει μέχρι τη στρατιωτικοποίηση στα σύνορα, άλλα και το εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων. Από την άλλη η Ευρώπη της «φιλοξενίας», που «ανοίγει» τα σύνορά της και «δίνει μεγαλύτερη έμφαση» στη δημιουργία γιγαντιαίων κέντρων για την καταγραφή, την ταυτοποίηση και τον έλεγχο των μεταναστριών. Η φαινομενική αυτή απόκλιση πραγματοποιείται πάνω στο πεδίο της προσωρινής άρσης της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, των διακρατικών συμφωνιών για άνοιγμα ή κλείσιμο περασμάτων και της ποσόστωσης αρκετών ευρωπαικών κρατών στην υποδοχή χιλιάδων μεταναστών. Ουσιαστικά, πάνω στο πεδίο της τακτικής επιλογής για επιτάχυνση ή επιβράδυνση της μετανάστευσης. Έτσι βλέπουμε το «άνοιγμα της στρόφιγγας» για ένα κομμάτι των 3 εκατομμυρίων μεταναστών(κυρίως Σύρων) που ήταν εγκλωβισμένοι εδώ και καιρό στην Τουρκία, αλλά και την πιο εντατική επιτήρηση και φύλαξη των συνόρων προς το μέτωπο της Β.Αφρικής. Για την τακτική επιλογή του πρόσκαιρου «ανοίγματος» των συνόρων Τουρκίας-Ευρώπης θα μπορούσαν να γίνουν διάφορες εκτιμήσεις. Μέχρις ενός σημείου, σημαντικό ρόλο έχει παίξει η ανάγκη για επιπλεόν φθηνό, ανειδίκευτο ή ειδικευμένο εργατικό δυναμικό (δηλώσεις του προέδρου του γερμανικού συνδέσμου εργοδοτών). Ακόμη κι η σχετική αδυναμία διαχείρισης του μεγέθους του μεταναστευτικού ρεύματος, σε συνδυασμό με την οξύτητα και την πολυπλοκότητα του πολέμου στη Συρία και τη Μέση Ανατολή. Ιδιαίτερη σημασία, όμως, έχει το γεγονός, ότι η κερδοφορία του κεφαλαίου και η κρατική ισχύς, ο ταξικός και ιδεολογικός πόλεμος που διεξάγεται με μένος είναι οι παράγοντες, που πάντα θα προσπαθούν να καθορίσουν το πώς ανοιγοκλείνει η στρόφιγγα των μεταναστευτικών ροών. πόσοι μετανάστες θα γίνονται δεχτοί, πόσοι θα σκοτώνονται στα σύνορα, το αν θα εφαρμοστεί ή θα παγώσει μια διακρατική συμφωνία, το πόσο θα στρατιωτικοποιούνται τα σύνορα. Στο βαθμό, που μπορούν όντως να αντιμετωπίσουν την ανάγκη και την αποφασιστικότητα των ίδιων των μεταναστριών να περάσουν με κάθε τρόπο σε ευρωπαϊκό έδαφος. Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο η «νέα» διαχείριση θα συνδιαλλέγεται με την παλιά, θα της παρέχει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, θα μετράει τα πιθανά της όρια και θα την εμπλουτίζει με νέα στοιχεία, ώστε να διευρύνει τις δυνατότητες της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Εξακολουθώντας να αντιλαμβάνεται το μεταναστευτικό ως μείζον πρόβλημα, που απαιτεί ειδική μεταχείριση και έκτακτες λύσεις. Continue reading
Πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη Κουβέλου που δέχτηκε βομβιστική επίθεση στις 9/11
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους μετανάστες και τις μετανάστριες. Παρασκευή 4/12-16.00-πλ.Βικτωρίας
Να μπλοκάρουμε την έκδοση των 5 φοιτητών αγωνιστών-Τρίτη 24/11, 18.00 συγκέντρωση στην ιταλική πρεσβεία-Σάββατο 28/11, 12.00 Πορεία στην πλ. Μοναστηρακίου
Kαλέσματα της συνέλευσης αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές
Να μπλοκάρουμε την έκδοση των 5 φοιτητών αγωνιστών / Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της διαδήλωσης NO EXPO / Οι ταξικοί – κοινωνικοί αγώνες δεν είναι ούτε νόμιμοι ούτε παράνομοι, είναι δίκαιοι κι αναγκαίοι
Τρίτη 24/11, 18.00 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στην ιταλική πρεσβεία (Σέκερη και Β.Σοφίας)
Σάββατο 28/11, 12.00 ΠΟΡΕΙΑ στην πλ. Μοναστηρακίου (στα πλαίσια της Πανευρωπαική ημέραςς αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του No Expo
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στο εφετείο (Λουκάρεως) την ημέρα απόφασης της έκδοσης ή μη
Συνέλευση αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές
Κείμενο της συνέλευσης αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές (που ζητείται η έκδοσή τους από το ιταλικό κράτος)
ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ
Την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, μέρα γενικής απεργίας, αστυνομικοί, με συνοδεία εισαγγελέα, εισβάλουν στα σπίτια πέντε φοιτητών από την Αγία Παρασκευή και τους συλλαμβάνουν, μετά από απαίτηση του Ιταλικού κράτους, το οποίο έχει εκδώσει Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης εναντίον τους. Την ίδια μέρα, στο Μιλάνο, η ιταλική αστυνομία συλλαμβάνει πέντε Ιταλούς, οι οποίοι βρίσκονται κατηγορούμενοι για την ίδια υπόθεση. Με μοναδική σαφή κατηγορία τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση No Expo στο Μιλάνο, την 1η Μάη 2015, ζητείται από τις ελληνικές δικαστικές αρχές και εμμέσως πλην σαφώς από την κυβέρνηση να εκδώσουν τους πέντε νέους για να δικαστούν στην Ιταλία, χωρίς καν, προς το παρόν, να υπάρχει η πλήρης δικογραφία στα χέρια του συμβουλίου εφετών, το οποίο και θα αποφασίσει για την έκδοσή τους ή μη. Το μόνο στοιχείο που “παραχωρείται” είναι μια γενικόλογη κατηγορία ότι εθεάθησαν να συμμετέχουν σε επεισόδια, χωρίς να διευκρινίζεται ούτε το από ποιόν εθεάθησαν, ούτε το τί ακριβώς εθεάθησαν να κάνουν.Αυτά αφήνονται στη διακριτική ευχέρεια και την πολιτική βούληση των εφετών να κρίνουν αν είναι απαραίτητα στοιχεία για να κατηγορηθεί κάποιος ή όχι.
.
Νο ΕXPO – Σαν να λέμε “Φτάνει Πια!”
Τι ήταν όμως η διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν οι 5 φοιτητές;
Το 2015, η παγκόσμια έκθεση Expo διοργανώθηκε στο Μιλάνο. Οι εκθέσεις Expo είναι παγκόσμιες εκθέσεις που διοργανώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, σε διαφορετική κάθε φορά πόλη, για να εκθειαστούν και να διαφημιστούν τα προϊόντα της βιομηχανίας και του καπιταλισμού, να κανονιστούν λογής λογής εμπορικές συμφωνίες. Με λίγα λόγια είναι άλλο ένα από τα γνωστά καπιταλιστικά πανηγύρια (λέγε με Ολυμπιάδα, Παγκόσμιο Κύπελλο, Biennale κτλ.), κατά τη διάρκεια των οποίων η σαμπάνια ρέει άφθονη, σερβιρισμένη από εθελόδουλους και απλήρωτους εθελοντές, τα αστειάκια δίνουν και παίρνουν ανάμεσα σε γούνες και χρυσαφικά, και οι νέες συνθήκες εκμετάλλευσης των “από τα κάτω” σφραγίζονται με χρυσές πένες από τη διεθνή ελίτ του καπιταλισμού. Και προφανώς, για να στηθεί όλο αυτό το πανηγύρι, δεν έλειψαν οι μίζες σε μαφιόζους και μεγαλοεργολάβους, τα οικονομικά σκάνδαλα και οι μαύρες τρύπες στον προϋπολογισμό, παράλληλα με τις άθλιες συνθήκες -συχνά απλήρωτης- εργασίας πριν και κατά τη διάρκεια της έκθεσης, τις εκτοπίσεις πληθυσμών από τις φτωχογειτονιές, τα έκτακτα μέτρα ασφαλείας κτλ. Ε, τόσο κόσμο θα υποδεχτούμε! Μην αφήσουμε τη μιζέρια και την εκμετάλλευση της καθημερινότητας να μας χαλάσει τη γιορτή!
Και μην ξεχνάμε ότι όλο αυτό το πολυέξοδο πανηγύρι, κατά τη διάρκεια του οποίου φεύγουν και μερικά εκατομμύρια δεξιά κι αριστερά έγινε στη γειτονική Ιταλία, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ψηφίζει μέτρα λιτότητας και ζητάει από τους φτωχούς να σφίξουν ακόμα περισσότερο το ζωνάρι!
Κι αν όλα αυτά θυμίζουν κάτι από Ελλάδα (Ολυμπιάδα, κρίση, μνημόνια) δεν είναι τυχαίο, λέγεται παγκόσμιος καπιταλισμός…
Απέναντι λοιπόν σε αυτήν τη φιέστα υποτίμησης των ζωών μας, ορισμένες χιλιάδες ανθρώπων από ολόκληρη την Ιταλία και από άλλες χώρες αποφάσισαν να ανταποκριθούν σε ένα πανευρωπαϊκό κάλεσμα αγωνιστών από το Μιλάνο, και να ενώσουν τις φωνές τους και τις πρακτικές τους σε ένα συλλογικό “Φτάνει Πια!”, αρκετά με την εκμετάλλευση! Καλέστηκε λοιπόν μία αντισυγκέντρωση τη μέρα των εγκαινίων της Expo, η οποία ονομάστηκε No Expo και στηρίχθηκε από το σύνολο των πολιτικών κινημάτων και εργατικών φορέων στο πλαίσιο της διαδήλωσης για την 1η Μάη. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες συγκεντρώσεις, διαφορετικές λογικές και πρακτικές συνυπάρχουν και διαμορφώνουν ένα πολύμορφο κίνημα κοινωνικής αντίστασης
.
Μα καλά, τί δουλειά είχαν εκεί 5 Αγιοπαρασκευιώτες;
Οι 5 κατηγορούμενοι φοιτητές συμμετέχουν στο ελληνικό φοιτητικό κίνημα, δραστηριοποιούνται στις συνελεύσεις των γειτονιών τους και έχουν πάρει μέρος σε ορισμένους από τους πολλούς εργατικούς/ταξικούς αγώνες που ξέσπασαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Με λίγα λόγια, είναι κάποιοι από τους χιλιάδες που κατέβηκαν τους δρόμους τα τελευταία χρόνια για να αγωνιστούν για την αξιοπρέπεια τους και την κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι μία σταγόνα στο ωκεανό των εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιστέκονται, είτε οργανωμένα είτε σπασμωδικά, στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση των ζωών τους, στην καθημερινή βία της εξουσίας, που φτάνει μέχρι τις ωμές δολοφονίες (είτε ως εργατικά ατυχήματα είτε ως εν ψυχρώ εκτελέσεις από τους μπάτσους), στην Ελλάδα, την Αργεντινή, την Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Βοσνία, την Τουρκία, το Μεξικό, τη Βραζιλία και αλλού.
Όντας στην Ιταλία, οι 5 πολιτικά ενεργοί φοιτητές ήταν φυσικό να συμμετέχουν στη διαδήλωση που εναντιωνόταν στα σχέδια των από πάνω. Την επομένη της διαδήλωσης, στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών στο σωρό, προσάγονται από μία καφετέρια με κριτήριο την έξοδό τους από κατειλημμένο κοινωνικό χώρο. Στη συνέχεια αναγκάζονται σε βίαιη λήψη αποτυπωμάτων και γενετικού υλικού (DNA), χωρίς παρουσία διερμηνέα. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, αφήνονται.
.
Κι όσο ξυπνάν οι από κάτω, τρέμουν οι από πάνω
Απέναντι στις γενικευμένες αντιστάσεις των από κάτω, οι κρατικοί μηχανισμοί δε μένουν προφανώς απαθείς, αλλά θωρακίζονται σε όλα τα επίπεδα. Από τη μία επιτίθενται ακόμα περισσότερο στα εργασιακά δικαιώματα και σε ό,τι μπορεί να εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή ζωή, ώστε να εντείνουν την εκμετάλλευση και το φόβο, και άρα να περιορίσουν τα περιθώρια αντίδρασης που έχουμε. Με λίγα λόγια, να μας υποχρεώσουν να περνάμε τη ζωή μας με σκυμμένο το κεφάλι, ζητιανεύοντας για ψίχουλα και να λέμε κι ευχαριστώ, ώστε να μην έχουμε τον χρόνο, τη δύναμη και την ενέργεια να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας.
Οργανώνονται βέβαια και στο επίπεδο της αστυνομικής βίας και καταστολής, με τις εθνικές αστυνομίες να μοιάζουν όλο κα περισσότερο με στρατούς, τόσο στις τακτικές τους όσο και στον οπλισμό τους. Είναι το ίδιο νήμα που ενώνει την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, τις κτηνωδίες ματάδων, δελτάδων και λοιπόν μπάτσων στις γενικές απεργίες και αλλού, με τις δολοφονίες στις φαβέλες της Βραζιλίας, τα αμερικανικά γκέτο και τα γαλλικά προάστια, τη δολοφονία του Τζιουλιάνι στην Γένοβα το 2001, και βέβαια τις δολοφονίες των μεταναστών στην Μεσόγειο και αλλού, τις οποίες ονομάζουν “ναυάγια”. Είναι η ίδια προειδοποιητική ταμπέλα που αναβοσβήνει πάνω από τα κεφάλια των κολασμένων αυτής της γης, που λέει “Καθίστε ήρεμα, γιατί οι ζωές σας για εμάς δεν έχουν καμία αξία!”
Τέλος, το σύστημα οργανώνει την καταστολή του και στο δικαστικό επίπεδο. Άλλωστε, το Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης βάση του οποίου ζητά η Ιταλία να εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές έχει κυρωθεί στο ελληνικό δίκαιο με τον τρομονόμο νο2 (2004). Το πλαίσιο των τρομονόμων είναι αυτό που καταπατά και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το ότι στην Ιταλία δεν υπάρχει ανώτατο όριο προφυλάκισης. Με λίγα λόγια, αν εκδοθούν οι 5 φοιτητές, μπορεί να περάσουν πέντε χρόνια στις Ιταλικές φυλακές, μακριά από τους δικούς τους, και όταν γίνει η δίκη να αθωωθούν, όπως είναι το πιο πιθανό με βάση τα ανύπαρκτα στοιχεία με τα οποία κατηγορούνται. Επίσης η έκδοσή τους στην Ιταλία θα σημαίνει την πλήρη απομόνωση, την οικονομική τους εξόντωση και την αδυναμία υπεράσπισής τους (άλλη γλώσσα και άλλο δίκαιο) Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση χτίζει ένα γενικευμένο Γκουαντάναμο που πολύ θα ήθελε να δει όλες και όλους εμάς που κατεβαίναμε όλα αυτά τα χρόνια στις απεργιακές και τις υπόλοιπες δυναμικές κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας, στη φυλακή.
Είναι σαφές ότι η μόνη κατηγορία που βαραίνει τους 5 φοιτητές, είναι το ότι ένωσαν τη φωνή τους με χιλιάδες άλλους στο Μιλάνο και αλλού, το ότι αποφάσισαν να αντισταθούν στη μοίρα που μας επιφυλάσσουν οι δυνατοί αυτού του κόσμου!
Είναι όμως εξίσου σαφές, ότι η αλληλεγγύη μας απέναντι στους ανθρώπους που αγωνίζονται είναι αδιαπραγμάτευτη!
.
Να μην εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές από την Αγία Παρασκευή
Παύση κάθε δίωξης
Αλληλεγγύη στους 5 Ιταλούς κατηγορούμενους για την ίδια υπόθεση
Τρίτη 24/11 Συγκέντρωση στην Ιταλική Πρεσβεία 18.00, Σέκερη και Β. Σοφίας
Σάββατο 28/11 Πορεία Μοναστηράκι 12.00, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής ημέρας αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του No Expo
Συνέλευση αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές
Αλληλεγγύη στους 5 αγωνιζόμενους φοιτητές που διώκονται και ζητείται η έκδοση τους από το ιταλικό κράτος
Κείμενο των 5 αγωνιζόμενων φοιτητών
Στις 1/5/2015 έλληνες φοιτητές κατά την διάρκεια ταξιδιού, συμμετείχαμε και σε διαδήλωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στο Μιλάνο, που είχε ως σημείο αιχμής την εναντίωση στη διοργάνωση της διεθνούς έκθεσης Expo 2015, η οποία διεξάγονταν εκείνες τις μέρες στην πόλη, και η οποία δημιουργούσε ένα ασφυκτικό οικονομικό και κοινωνικό κλίμα εις βάρος των κατώτατων κοινωνικών στρωμάτων του Μιλάνου.
Στις 2/5/2015, μια μέρα μετά τη διαδήλωση, και με μόνο κριτήριο την έξοδό μας από κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο, προσαχθήκαμε από την ιταλική αστυνομία στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς την παρουσία διερμηνέα, μας άφησαν ελεύθερους χωρίς να μας απαγγείλουν καμία κατηγορία.
Την Πέμπτη 12/11/2015 οι ελληνικές αρχές εισέβαλαν στα σπίτια μας, και μας συνέλαβαν δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης που εξέδωσε η εισαγγελική αρχή του Μιλάνου, με το οποίο ζητά τη σύλληψη και την έκδοση μας στην Ιταλία, λόγω της συμμετοχής μας στη διαδήλωση. Σύμφωνα με το ένταλμα, ”θεαθήκαμε” να συμμετέχουμε σε επεισόδια.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη του κινήματος κατάφερε να αποτρέψει την προφυλάκισή μας, ενώ ακόμα εκκρεμεί δικαστικό συμβούλιο που θα αποφασίσει αν θα μας εκδώσει στην Ιταλία, όπου δεν υπάρχει καν κατώτατο χρονικό όριο προφυλάκισης μέχρι να διεξαχθεί η δίκη. Είναι η πρώτη φορά απ’ όταν θεσπίστηκε το Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης που ζητείται έκδοση πολιτών από ένα κράτος της ΕΕ σε ένα άλλο, για λόγους που ανάγονται στην πολιτική τους δράση.
Ως φοιτητές που συμμετέχουμε στο φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του , στις συνελεύσεις γειτονιών και στις εργατικές/ταξικές διεκδικήσεις, κάνουμε κάλεσμα σε όλο το ανταγωνιστικό κίνημα να εναντιωθεί και να μπλοκάρει την έκδοση μας στην Ιταλία αφού αυτός ο κίνδυνος είναι πια ορατός. Όταν τα κινήματα των “από τα κάτω” επιλέγουν να συναντηθούν ενάντια στις διεθνείς πολιτικές λιτότητας και υποτίμησης τότε τα κράτη επιλέγουν να συνεργαστούν εναντίον τους με σκοπό την καταστολή των αγώνων, ποινικοποιώντας την πολιτική δράση, με αποτέλεσμα το πρωτοφανές αυτό γεγονός που ξεπερνάει το εσωτερικό μιας χώρας και θα αφήσει παρακαταθήκη για κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο.
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
Οι πέντε εκζητούμενοι από τις ιταλικές αρχές φοιτητές
Αθήνα 14/11/2015
Αντιφασιστική συγκέντρωση αλληλεγγύης στους μετανάστες. Παρασκευή 6/11 ,16.00, πλατεία Βικτωρίας
Την Παρασκευή 6/11 ο ρατσιστικός συρφετός μαγαζατόρων, «αγανακτισμένων κατοίκων», κεκαλυμμένων- ή μη- φασιστών επιχειρεί εκ νέου να χύσει το ρατσιστικό του δηλητήριο στην πλατεία Βικτωρίας. Σε μια πλατεία που το τελευταίο διάστημα βρίσκουν προσωρινά καταφύγιο εκατοντάδες μετανάστες και μετανάστριες, στο δύσβατο δρόμο τους από τις εμπόλεμες και ρημαγμένες χώρες τους προς κάποια ευρωπαική μητρόπολη. Σε ένα δρόμο που περνάει από χιλιόμετρα με τα πόδια, οικονομική αφαίμαξη, φράχτες, τείχη, εκατοντάδες πτώματα από ναυάγια στη Μεσόγειο. Από ένα γιγαντιαίο σύστημα καταγραφής, ελέγχου, κράτησης και ταυτοποίησης, την απόφαση για ευρύτερη στρατιωτικοποίηση στα ευρωπαικά, αλλά και τα αφρικανικά σύνορα. Και μια ρητορική που λανσάρει κρατικό ανθρωπισμό, συμπόνοια και φιλανθρωπία. Που κατακλύζει το δημόσιο λόγο από δηλώσεις και άρθρα, δάκρυα και ευαισθησία. Απενοχοποιεί το θάνατο στις συνειδήσεις-μετατρέποντας τον σε θέαμα στις οθόνες- και επιχειρεί να αφομοιώσει – ενσωματώσει την αλληλεγγύη από τα κάτω.
Στην πλατεία Βικτωρίας, το τελευταίο διάστημα ξεδιπλώθηκαν άρκετες κινήσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες και τις μετανάστριες από συλλογικότητες, εγχειρήματα, συντρόφους και συντρόφισσες από την περιοχή και άλλες γειτονιές της πόλης. Υλική στήριξη σε είδη πρώτης ανάγκης και διανομή αρκετών μερίδων φαγητού, μοιράσματα, παρεμβάσεις , παιδικά εργαστήρια και συγκεντρώσεις υπεράσπισης των μεταναστ(ρι)ών στην πλατεία ενάντια σε κάθε ρατσιστικό κατακάθι. Παράλληλα με την αμέριστη βοήθεια από δεκάδες μεμονωμένους ανθρώπους .
Οι μαγαζάτορες, τα αφεντικά , οι φασίστες και οι ρατσιστές συνοδοιπόροι τους επανέρχονται πιο απροκάλυπτα και δείχνουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Στο εμετικό τους κάλεσμα – «όχι στη γκετοποίηση, όχι στον εποικισμό της Αθήνας, όχι σε καταυλισμούς στην Αθήνα, όχι στην ανομία» επαναφέρουν στο προσκήνιο ωμά τον φασιστικό λόγο των προηγούμενων χρόνων. Πλέον, χωρίς το ανθρωπιστικό προσωπείο «για τα καημένα τα παιδάκια που μένουν στην πλατεία» και τα κακόμοιρα αφεντικά «που χάνουν τις δουλειές τους». Μια ξεκάθαρη απόπειρα συγκρότησης φασιστοεπιτροπής με ευρύτερες στοχεύσεις πέρα από το πρόσχημα της παρουσίας μεταναστ(ρι)ών στην πλατεία. Γιατί γνωρίζουν ότι πλέον δεν διαμένουν μετανάστ(ρι)ες στην πλατεία το βράδυ, αλλά περνούν και ξαποστένουν εκεί καθημερινά για κάποιες ώρες, μέχρι να ξεκινήσουν για τον επόμενο προορισμό τους. Ο ρατσιστικός συρφετός ακολουθεί εν μέρει το μοντέλο αντίστοιχων προσπαθειών που έπεσαν στο κενό στο παρελθόν. Και θα πέσουν και στο παρόν και στο μέλλον.
Στηρίζουμε, λοιπον, έμπρακτα την αντιφασιστική συγκέντρωση αλληλεγγύης στους μετανάστες, που καλεί η συνέλευση πλατείας Βικτωρίας την Παρασκευή 6/11 στις 4μμ στην πλατεία. Παράλληλα καλούμε τις αναρχικές, αντιεξουσιαστικές και αντιφασιστικές συλλογικότητες, μεμονωμένους συντρόφους και συντρόφισσες, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο να πλαισιώσουν τη συγκέντρωση της Παρασκευής.
Αλληλεγύη στους μετανάστες και τις μετανάστριες
Ενάντια στο κράτος, τα αφεντικά, τους φασίστες και κάθε ρατσιστικό δηλητήριο
αντίστροφη μέτρηση
συνέλευση στα πέριξ της Πατησίων
οι 50 αποχρώσεις του φαιού (για οσα εξελίχθηκαν κι εξελίσσονται στην πλατεία Βικτωρίας)
οι 50 αποχρώσεις του φαιού*
*φαιό είναι το χρώμα που ταυτίζεται με τους ναζί και τους φασίστες γενικότερα
(με ιστορική προέλευση από το σακάκια των μελανοχιτόνων).
Από τις αρχές του καλοκαιριού, οι μεταναστευτικές ροές από την Αφρική και κυρίως την Ασία με προορισμό τις βορειοκεντρικές ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, μέσω του ελλαδικού χώρου (πύλη εισόδου στην αλαζονικά αφιλόξενη για τους κολασμένους των δικών της στρατιωτικών και οικονομικών πολέμων, Ευρώπη-φρούριο), έχουν αυξηθεί σε
τεράστιο βαθμό. Χιλιάδες αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες –στα νησιά, την Αθήνα, τις μεγάλες πόλεις-πέρασμα προς τα βόρεια σύνορα, αλλά και πέρα από αυτά– στέκονται στο πλευρό των μεταναστών και των μεταναστριών, των ξεριζωμένων από τον πόλεμο, τη βία, την κακοποίηση, τη βαρβαρότητα, την οικονομική εκμετάλλευση, το θάνατο. Την ίδια στιγμή, ο
σιχαμερός υπόκοσμος των ρατσιστών, των φασιστών, των αφεντικών, των μαγαζατόρων, των μαφιόζων και των μπάτσων έχει κηρύξει ένα νέο πόλεμο εναντίον των υποτιμημένων και αποκλεισμένων «ξένων».
Στην πλατεία Βικτωρίας, πριν οι δεκάδες χιλιάδες μετανάστες/μετανάστριες του φετινού Σεπτέμβρη στρώσουν πρόχειρα τις κουβέρτες τους για μια μικρή ανάσα στο μακρύ ταξίδι τους, οι ρατσιστές είχαν ήδη προσπαθήσει να στρέψουν τους «ντόπιους» κατοίκους εναντίον των μεταναστών γειτόνων τους. Όμως η γειτονιά τούς γύρισε την πλάτη και οι συνεχείς και δυναμικές παρεμβάσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες (αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων, μικροφωνικές συγκεντρώσεις, πορείες, συλλογικές κουζίνες, παιδότοποι) από ένα πλήθος τοπικών συλλογικοτήτων έστειλαν τα καθάρματα πίσω στις τρύπες τους.
Τώρα ξεμύτισαν και …άλλαξαν τροπάρι. Υποψιασμένοι για την αντίδραση της γειτονιάς μετά τις αποτυχημένες πρώτες απόπειρες να μολύνουν την πλατεία με το ρατσιστικό δηλητήριό τους και όλο και πιο σίγουρες μετά τη συμπαράσταση που έδειξαν οι κάτοικοι της περιοχής (και όχι μόνο) μοιράζοντας τρόφιμα, νερό, ρούχα, φάρμακα, είδη πρώτης ανάγκης και ανοίγοντας τις εισόδους των πολυκατοικιών τους για να στεγάσουν τους μετανάστες τις μέρες που έβρεχε, οι ρατσίστριες φόρεσαν τις μάσκες του ανθρωπιστή και του θύματος και …οι κανίβαλοι γίναν καρνάβαλοι! Έτσι, τα ίδια άτομα που πάντα ήθελαν να διώξουν τους μετανάστες από τη γειτονιά, είναι τα ίδια άτομα που σήμερα δήθεν «υποφέρουν να βλέπουν τα καημένα τα παιδάκια» –τα βρώμικα και κατώτερα από τα δικά τους μέχρι χθες– «να κοιμούνται στο δρόμο». Αυτοί οι υποκριτές, που ούτε μια μπουκιά φαγητό δεν πρόσφεραν στα «καημένα τα παιδάκια» (εκτός κι αν την πλήρωσαν πρώτα λες και ήταν χρυσάφι!), που έβριζαν και απειλούσαν άτομα που μοίραζαν τρόφιμα και ρούχα «να πάρουν οι βρωμιάρηδες τους βρωμιάρηδες στα σπίτια τους», «να φύγουν και να μην ξαναπατήσουν στην πλατεία τους». Γιατί η πλατεία –αυτό πιστεύουν τα γελοία καθάρματα– ανήκει σε αυτούς και τα τραπεζοκαθίσματά τους! Σε αυτούς τους απερίγραπτους πρώην φανερούς και νυν κρυφοφασίστες μαγαζάτορες, που παριστάνουν τα θύματα-ομήρους των μεταναστών, γιατί «χάνουν τις δουλειές, τις εισπράξεις, τους πελάτες τους», γιατί «καταστρέφονται οικονομικά και θα επιτεθούν οι ίδιοι στους μετανάστες για να προστατεύσουν τις επιχειρήσεις τους» όπως απειλούσε ένας από αυτούς στο «Μακελειό.gr» (πολύ ταιριαστό όνομα!) του υστερικού προπαγανδιστή της χρυσής αυγής, Στέφανου Χίου.
Τα ξέρουμε καλά αυτά τα «δυστυχισμένα αφεντικά», ξέρουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι αναλώσιμη και περισσευούμενος στις πλατείες τους και τα μαγαζάκια τους. Έχουμε ζήσει τη μισθωτή σκλαβιά στα κάτεργα-επιχειρήσεις τους και ξέρουμε πώς είναι να τρέχεις όλη μέρα για ένα μισθό πείνας. Χωρίς ρεπό, δώρα και πληρωμή των υπερωριών. Χωρίς ένσημα, ασφάλιση και αποζημίωση απόλυσης. Να σε ξεζουμίζουν και να σου φωνάζουν ότι «δεν είσαι αρκετά καλή στη δουλειά σου». Να σε εκμεταλλεύονται άγρια και να σου λένε πως «δε βγάζουν πολλά», «δεν πάει καλά το μαγαζί» και «δε γίνεται να πληρωθείς αυτό το μήνα, να περιμένεις». Και άμα δε θέλεις ή δεν μπορείς, «να φύγεις, ξέρεις πόσοι ψάχνουν για δουλειά; εσύ θα χάσεις». Ξεδιάντροποι. Τα πάντα για το συμφέρον, τη μπίζνα και την κονόμα τους. Εργάτες και εργάτριες, «ντόπιοι/ντόπιες» και μετανάστες/μετανάστριες, όλοι και όλες εργαλεία αναλώσιμα και περισσευούμενα, γιατί αλλιώς τα αφεντικά καταστρέφονται.
Κι από κοντά, τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής εξαχρείωσης …των συνειδήσεων) και ο δήμος-δήμιος των δημόσιων χώρων (που τους νοικιάζει και γίνονται ιδιωτικοί, και γίνονται όμορφα τραπεζοκαθίσματα και ευρώ που αλλάζουν χέρια, από τους πελάτες στους μαγαζάτορες και από αυτούς στο δήμο), να σιγοντάρουν. Μεγάλοι υποκριτές ανθρωπιστές και αυτοί, να
χύνουν τόνους μελάνι και δάκρυα κροκοδείλια για «τους βασανισμένους που τρέχουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο», για να θολώσουν τα νερά. Ότι δήθεν τους νοιάζονται και τις συμπονούν. Αλλά ούτε λέξη για τα άδεια σπίτια της γειτονιάς –και όλων των γειτονιών– που θα μπορούσαν να τους/τις στεγάσουν. Και μισές κουβέντες, ύπουλες, για τα στοιχειώδη (τροφή, νερό, τουαλέτες, φάρμακα, νοσηλεία) που στερούνται, όχι γιατί κανένας και καμία δεν μπορεί –και δεν πρέπει– να τα στερείται, αλλά γιατί «δεν αντέχουν άλλο οι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες τη βρώμα και τη δυσωδία», γιατί «θα αρρωστήσουν οι γείτονες». «Να φύγουν», «να τους πάρουν από εδώ και να τους πάνε αλλού».
Ώσπου ήρθαν τα λεωφορεία και τους πήραν. Για να θεωρηθεί λήξαν το «πρόβλημα» της πλατείας Βικτωρίας. Λες και λύθηκαν τα δικά τους προβλήματα και οι ανάγκες τους στα γήπεδα που τους στοιβάζουν και κανείς δεν τους βλέπει. Απλά, γίναν αόρατοι, για να μην μολύνουν με την ενοχλητική παρουσία τους στους δρόμους. Κι ήρθαν οι κλούβες με τους μπάτσους να φυλάνε την πλατεία και να σηκώνουν τις μετανάστριες από τα παγκάκια, που είναι μόνο για ελληνικούς κώλους!Και ευχαριστήθηκε ο δήμος, και επιδοκίμασαν τα ΜΜΕ. Επιδοκίμασαν και οι ίδιες πάντα φάτσες, οι ίδιοι πάντα φασίστες! Μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους, όπως στέκονταν κάτω από τα πανό τους “για τη ζωή τους που υποβαθμίζεται και τα μαγαζάκια τους που καταστρέφονται” παρουσίαζαν μια εμετική εικόνα, τελείως ανίκανοι μες στην “αγανάκτησή τους” να καταλάβουν την πραγματική κίνηση της απαξίωσης που ξετυλίγεται πρόθυμα από κράτος και κεφάλαιο. Οι τυχόν αφελείς που βρίσκονταν αναμεταξύ τους είναι μόνο η πιο γελοία έκφραση της αμηχανίας μιας κοινωνίας να αντιδράσει στην λεηλασία και την υποταγή της. Όσες επιπλέον αηδίασαν από τις χυδαίες βρισιές στους αλληλέγγυους, καιρός να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους στην πλατεία και τη θέση μιας πλατείας στον κόσμο.
Ό,τι και να πείτε, ό,τι και να κάνετε (κράτος, δήμος, ΜΜΕ, μπάτσοι, φασίστες κάτοικοι και καταστηματάρχες), εμείς έχουμε διαλέξει εδώ και καιρό τους φίλους μας και τους εχθρούς μας. Στεκόμαστε και θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στο πλευρό των μεταναστών και των μεταναστριών, δίπλα στους υποτιμημένους και τις αποκλεισμένες και απέναντι στο δικό σας άθλιο και γερασμένο κόσμο. Χτίζουμε και θα συνεχίσουμε να χτίζουμε σχέσεις φιλίας, εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού, χωρίς ιεραρχίες και διαχωρισμούς φυλής.
Δεν θα αφήσουμε κανένα ρατσιστικό καθήκι να διεκδικήσει χώρο για το μισαλλόδοξο και νοσηρό δηλητήριό του σε μια πλατεία ζωντανή από μετανάστες και μετανάστριες.
Η πλατεία Βικτωρίας ήταν και θα είναι πλατεία αλληλεγγύης!
αντίστροφη μέτρηση – συνέλευση στα πέριξ της Πατησίων
Κάποιες από τις παρεμβάσεις αλληλεγγύης στην πλατεία Βικτωρίας το προηγούμενο διάστημα.
https://athens.indymedia.org/post/1548839/
https://athens.indymedia.org/post/1549315/
https://athens.indymedia.org/post/1549378/
https://athens.indymedia.org/post/1549436/
https://athens.indymedia.org/post/1549561/
https://athens.indymedia.org/post/1549661/
Πορεία στην πλατεία Βικτωρίας-Πέμπτη 24/9
Σήμερα το απόγευμα πραγματοποιήθηκε ακάλεστη-μίνι πορεία στην πλατεία Βικτωρίας από 70 συντρόφους και συντρόφισσες. Η πορεία έγινε σε αλληλεγγύη στους μετανάστες και απέναντι σε κάθε απόπειρα μαγαζατόρων και επίδοξων “αγανακτισμένων” ρατσιστών να χύσουν το δηλητήριο τους στην πλατεία. Μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια και έγινε ολιγόλεπτη στάση έξω από 3 μαγαζιά που επιχειρούν αποτυχημένα το τελευταίο διάστημα να εκφράσουν το ρατσιστικό τους οχετό και να φτιάξουν κλίμα και έδαφος για την παρουσία “αγανακτισμένων” στην πλατεία. Κατάπτυστα χαρτιά που έχουν κολληθεί στις τζαμαρίες τους, εμετικό ρεπορτάζ με ένα από τα αφεντικά στο μακελειό του χίου, λεκτική επίθεση σε άτομα που μοίραζαν τρόφιμα στους μετανάστες είναι μερικά γεγονότα ενδεικτικά για το ποιόν αυτών των τύπων”.
Υποβάθμιση για τις γειτονιές είναι τα αφεντικά και οι ρατσιστές
Το τελευταίο διάστημα η πλατεία Βικτωρίας κατακλύζεται από μετανάστες και μετανάστριες. Μετά την εκδίωξή τους από το Πεδίον του Άρεως, η πλατεία είναι πλέον ο χώρος όπου πλήθος από οικογένειες διανυκτερεύνουν για λίγες μέρες, μέχρις ότου καταφέρουν και πάλι να μετακινηθούν με προορισμό την βορειοκεντρική ευρώπη.
Επάνω στην ιδιαιτερότητα και τον έκτακτο χαρακτήρα αυτής της συνθήκης έγιναν κάποιες αποτυχημενες απόπειρες ακροδεξιάς/φασιστικής παρουσίας.Τη Δευτέρα 7/9 μοιράστηκε στη Βικτώρια ένα κείμενο κάποιων δήθεν «αγανακτισμένων κατοίκων», το οποίο αν και μόλις δύο γραμμών συμπύκνωνε όλη τη ρατσιστική τους σαπίλα απέναντι στην παραμονή των μεταναστών στην πλατεία. Τέσσερις μέρες μετά, την Παρασκευή 11/9, προσπάθησαν να κάνουν και μια πιο οργανωμένη συγκέντρωση – που έφτασε το πολύ τα δέκα άτομα. Η αρχική τους εμφάνιση προσπαθούσε ματαίως να επενδύσει επάνω σε ένα δήθεν ανθρωπιστικό προσωπείο μιλώντας για τα παιδάκια των προσφύγων. Δυστυχώς για αυτά τα φασιστοειδή, η κινητοποίηση και η παρουσία αλληλέγγυου κόσμου τους ξεμπρόστιασε γρήγορα. Έτσι, λίγο πριν εξαφανιστούν από την πλατεία, εκδήλωσαν τις πραγματικές ρατσιστικές διαθέσεις τους και οι ίδιοι αξιώθηκαν ως υπερασπιστές της καθαρότητας, της τάξης και της ασφάλειας. Continue reading
Κάποιες πρώτες σκέψεις μετά το δημοψήψισμα
Είναι κάποιες στιγμές που από τη μία συμπυκνώνουν τον πολιτικό και ιστορικό χρόνο μιας ολόκληρης περιόδου. Από την άλλη αποτελούν τομές για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική συνθήκη που βιώνουμε. Όπου το σύνολο των συστημικών μηχανισμών τοποθετείται με ιδιαίτερη ένταση, επιχειρεί να διαμορφώσει τα δικά του στρατόπεδα και θέτει κυρίαρχα τα δικά του ερωτήματα, αλλά κυρίως το πλαίσιο των όποιων απαντήσεων. Ταυτόχρονα, όμως, τοποθετούνται μέσα σε ένα ρευστό και δυναμικό κοινωνικό πεδίο, όπου συνυπάρχει ο φόβος, η αγωνία και η αβεβαιότητα με την πόλωση και την οργή.
Η κήρυξη του δημοψηφίσματος από τη συγκυβέρνηση Σύριζα- Ανέλ , η λήξη του υφιστάμενου οικονομικού προγράμματος (2ο μνημόνιο) , η επιβολή capital controls και το κλείσιμο των τραπεζών αποτελούν αναμφισβήτητα μια τέτοια στιγμή. Κορύφωση μιας πολυεπίπεδης διεργασίας που λαμβάνει χώρα από την έναρξη της συστημικής κρίσης, την υπογραφή του 1ου και του 2ου μνημονίου. Την ταξική-κοινωνική ισοπέδωση που ακολούθησε, αλλά και του ξεσπάσματος κοινωνικών και ταξικών αγώνων με δυναμικές και συγκρουσιακές απεργίες και διαδηλώσεις, καταλήψεις υπουργείων και δημοσίων κτιρίων, δημιουργία συνελεύσεων γειτονιάς και δομών αλληλοβοήθειας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναδύθηκε το καθεστώς έκτακτης ανάγκης των 3 τελευταίων χρόνων. Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους, κηνύγι μαγισσών και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Με την είσοδο της ναζιστικής εφεδρείας του συστήματος στη Βουλή και το ξαμόλυμα των δολοφόνων της στους δρόμους. Από το 2012 και μετά, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες υποχώρησαν και ένα σημαντικό μέρος των αγωνιζόμενων ή αντιδρώντων κοινωνικών κομματιών εναπόθεσε τις ελπίδες του στην προοπτική μιας κυβέρνησης του Σύριζα. Η οποία προέκυψε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη έχοντας ως σημαία της την αντιμνημονιακή ρητορική.
Το στείρο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο μονοπώλησε(και συνεχίζει να μονοπωλεί) το δημόσιο λόγο όλου του πολιτικού φάσματος, εγκλωβίζοντας στο εσωτερικό του ευρύτερα περιεχόμενα, αντιλήψεις, ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις που παραμένουν γιγαντωμένες στον κοινωνικό ιστό και αναπαράγονται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Σε αδιάρρηκτη σχέση με μια εθνική αφήγηση, που θέτει στο επίκεντρο την εθνική σωτηρία και την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας. Μπολιασμένη με διάχυτο πατριωτισμό, αντιγερμανισμό και αντιευρωπαισμό, τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά. Ο εχθρός επιδείχθηκε κατ’ αποκλειστικότητα στα ξένα κέντρα αποφάσεων, στα ευρωπαικά επιτελεία, στους οικονομικούς-υπερεθνικούς σχηματισμούς και επαναδιατυπώθηκε η επίκληση στο διαταξικό υποκείμενο του «ελληνικού λαού», από τους αυτόκλητους σωτήρες του. Όλη αυτή η διαδικασία δεν πρέπει να υποτιμάται κατά την απόπειρα κατανόησης της κρατικής διαχείρισης μετά τις εκλογές, της δυνατότητας συνύπαρξης στην κυβέρνηση των αριστερών του Σύριζα με τους (ακρο)δεξιούς των Ανέλ , της βαθύτερης υποχώρησης των κινηματικών διεργασιών, αλλά και της βασικής τεχνικής της σημερινής διακυβέρνησης. Της διαπραγμάτευσης. Continue reading
Αντιφασιστική Πορεία 30/6, 18.00, σταθμός ΗΣΑΠ Κάτω Πατήσια
Για την ενορχηστρωμένη απόπειρα καταστολής της κατάληψης Βίλας Ζωγράφου
Η Βίλα Ζωγράφου, είναι ένα από τα κτήματα που ανήκαν στον αρχιτσιφλικά Ζωγράφο, ο οποίος μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε να πουλάει τμηματικά οικόπεδα των έκτασεών του. Ο χαρακτηρισμός του κτήματος και της βίλας σε κοινόχρηστο χώρο πρασίνου το 2003, δεν βρήκε την απαραίτητη συναίνεση από τους κληρονόμους της οικογένειας. Έτσι το 2006 ο δήμος συναινεί να αγοραστεί το 50% και στο υπόλοιπο να ανεγερθεί εμπορικό κέντρο 45.000 τ.μ. Τα πράγματα αρχίζουν να γινονται πιο ξεκάθαρα (σε εμάς), όταν ο πρώην δήμαρχος πήρε το 2006 δάνειο 25 εκατομμυρίων ευρώ από αυστριακή τράπεζα χωρίς να περάσει τη σύμβαση από το ελεγκτικό συνέδριο με αποτέλεσμα αυτή να θεωρείται άκυρη. Τα λεφτά «χάθηκαν» και η έκταση – φιλέτο παρέμενε κλειδωμένη. Παράλληλα εκτυλίσσονταν αγώνες των κατοίκων της περιοχής, για το άνοιγμα και την κοινωνική διεκδίκηση του μέρους, όπου τελικά καταλαμβάνεται.
Στα τέσσερα χρόνια του αυτοοργανωμένου εγχειρήματος η Βίλα Ζωγράφου αποτελεί πολύ σημαντικό κομμάτι στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο, λειτουργώντας με αντιιεραρχικές-οριζόντιες διαδικασίες και αντιεμπορευματικές σχέσεις. Με πλήθος εγχειρημάτων από τον ‘μπαξέ’ για τη γη και την ελευθερία μέχρι μαθηματα αυτομόρφωσης και παιδικά εργαστήρια, με πλήθος πολιτικών εκδηλώσεων και πολιτιστικών δρώμενων. Στήνοντας αναχώματα στις επιθετικές επεμβάσεις φτωχοποίησης, με επανασυνδέσεις ρεύματος και νερού και αγώνες για ελεύθερες μετακινήσεις (ΜΜΜ). Συμμετέχοντας σε συλλογικούς ταξικούς αγώνες, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις κινητοποιήσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, στους αγώνες των διοικητικών του ΕΚΠΑ, ενάντια σε εργοδοτικές αυθαιρεσίες του ΑΒ Βασιλόπουλου και του GAMATO. Αναδεικνύοντας το ριζοσπαστικό λόγο και τους πολιτικούς αγώνες που εκτυλίσσονται και στηρίζοντας έμπρακτα φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές.
Πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη Βίλα Ζωγράφου, Σάββατο 27/06 -12:00 – Πλατεία Γαρδένιας
Δημαρχοι-Τσιφλικάδες-Μπάτσοι-Εισαγγελείς
Κάτω τα χέρια από τη Βίλα Ζωγράφου