Το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018, σε συνέχεια της κοινής παρέμβασης 
της 27ης Ιανουαρίου στους σταθμούς του μετρό Συγγρού–Φιξ, Δάφνης και Αγίου Αντωνίου, πραγματοποιήθηκαν εκ νέου παράλληλες παρεμβάσεις στους σταθμούς Μετρό Αιγάλεω, Αγίου Δημητρίου, Δουκίσσης Πλακεντίας, στους οποίους έχουν ήδη κλείσει οι μπάρες. Περίπου 200 σύντροφοι και συντρόφισσες κρατήσαμε για μιάμιση ώρα ανοιχτές τις πύλες εισόδου-εξόδου των σταθμών, κρεμάσαμε πανό αποκλείοντας εκδοτικά μηχανήματα και εκδοτήρια και μοιράσαμε κείμενα αντιπληροφόρησης και λόγου σχετικά με το θέμα της μετακίνησης στην πόλη, της εν εξελίξει αναδιάρθρωσης και των νέων συστημάτων ελέγχου και αποκλεισμού.
Οι παρεμβάσεις έγιναν στο πλαίσιο των αυτοοργανωμένων δράσεων που πραγματοποιούνται συντονισμένα από την αρχή του έτους από Συνελεύσεις Γειτονιών, Στέκια, Καταλήψεις και Αναρχικές Ομάδες από την Αθήνα και τον Πειραιά για τις ελεύθερες μετακινήσεις ενάντια στους αποκλεισμούς στα Μ.Μ.Μ., τα συστήματα ελέγχου και επιτήρησης, τις μπάρες και το ηλεκτρονικό εισιτήριο και σε συνέχεια των επι μέρους κινήσεων στις οποίες έχουν προχωρήσεις οι κατά τόπους συλλογικότητες τα τελευταία χρόνια.
*Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι απο το κάτω μέρος του σταθμού Δουκίσσης Πλακεντίας
Ανταποκρίσεις απο τις επι μέρους παρεμβάσεις:
Αιγάλεω, Αγίου Δημητρίου, Δουκίσσης Πλακεντίας
Ακολουθεί το κοινό κείμενο που μοιράστηκε σε όλους τους σταθμούς
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ
Η αναδιάρθρωση στα μέσα μαζικής μεταφοράς ξεκίνησε στα τέλη του 2016 και βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Το νέο “έργο πνοής” περιλαμβάνει συστήματατηλεματικής, ελεγχόμενες πύλες εισόδου-εξόδου, προσωποποιημένες κάρτες επιβίβασης, ηλεκτρονικά εισιτήρια, επιπλέον κάμερες παρακολούθησης, νέο διευρυμένο σώμα ελεγκτών και πρόσφατα, την απόφαση για φύλαξη των σταθμών και επιβολή των νέων μέτρων από την αστυνομία σε αντικατάσταση των δήθεν κοστοβόρων εταιρειών σεκιούριτι. Όλο αυτό συνθέτει για τα εκατομμύρια των χρηστών των Μ.Μ.Μ. μια πνιγηρή συνθήκη απαγορεύσεων, παρακολούθησης και ελέγχου, επέκτασης της εμπορευματοποίησης κάθε πτυχής της καθημερινότητας, διεύρυνσης των αποκλεισμών και των διαχωρισμών, περισσότερης καταστολής – τέτοια που κάνει τις διακηρύξεις του ΟΑΣΑ για “βιώσιμες και ελκυστικές μετακινήσεις” να ηχούν σαν κακόγουστο αστείο.
