ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ
Στις 23 Μαρτίου 50χρονος ηλεκτρολόγος βρίσκεται απανθρακωμένος στο καράβι high speed 5 της seaways κατά τη διάρκεια συντήρησής του στο μώλο της Δραπετσώνας.Την 1 Απριλίου 52χρονος εργολαβικός ανασύρεται νεκρός απο τα εργοτάξια της Λαρκο στη Φθιώτιδα όταν καταπλακώθηκε κατα τη διάρκεια έργων στα μεταλεία.
Στις 8 Μαΐου έξι εργαζόμενοι απο τα διυλυστήρια των ΕΛ.ΠΕ. στον Απρόπυργο μεταφέρονται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο με εγκαύματα έως και 80% μετά απο έκρηξη κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης. Έντεκα μέρες αργότερα, στις 19/5, οι δύο πολυτραυματίες Μπάμπης Δευτεραίος και Ραμαντάν Ντελιλάι δεν τα καταφέρνουν και φεύγουν απο τη ζωή. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 23/5, την ίδια κατάληξη θα έχει και ο τρίτος εργάτης Αντώνης Αβραμπός, ενώ άλλος ένας παραμένει ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση.
Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια και δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε oύτε τους 14 νεκρούς και 24 τραυματίες της Πετρόλα το Σεπτέμβριο του 1992 που όλως τυχαίως αποτελούσε και πάλι ιδιοκτησία Λάτση.
Οι δολοφονίες των εργατών, που για λόγους ωραιοποίησης και απενεχοποίησης βαφτίζονται από τα αφεντικά και το κράτος ως εργατικά ατυχήματα, δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ατυχή συμβάντα. Είναι η διαρκής καθημερινότητα του κόσμου του κεφαλαίου παγκοσμίως, όπου το ”πέθανα στη δουλειά”, δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η κυνική εκμετάλλευση των κορμιών μας που φτάνει ως και το σημείο της εξόντωσης. Έτσι και στην περίπτωση των ΕΛΠΕ (ιδιοκτησίας Λάτση και συμμέτοχο το ελληνικό δημόσιο), για χάρη της κερδοφορίας των αφεντικών, τα έργα γενικής συντήρησης των εγκαταστάσεων (shutdown) είχαν σκοπό να ολοκληρωθούν, εν μέσω αφόρητων πιέσεων και εντατικοποίησης της εργασίας, σε διάστημα 25 ημέρων με το σύνηθες της διαδικασίας να είναι δύο μήνες. Μια συνθήκη που γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστεί κανείς πως από τους 3000 εργαζόμενους, οι 800 είναι μόνιμοι και οι υπόλοιποι απασχολούνται υπό την εποπτεία 38 (υπερ)εργολάβων. Εργολάβοι που πλουτίζουν προσφέροντας χαμηλά μεροκάματα, μιας και οι εργαζόμενοι αμοίβονται ως ωρομίσθιοι κάτω από εξαντλητικές συνθήκες, με τα οκτάωρα να φαντάζουν μακρινά πλέον και τη θέση τους να έχουν πάρει τα συνεχή 12ώρα και 14ωρα, χωρίς υπερωρίες και χωρίς ρεπό, από την έναρξη του έργου. Το παζλ έρχονται να ολοκληρώσουν οι προσλήψεις ανιδείκευτων και ανεκπαίδευτων, ως φθηνό εργατικό δυναμικό που αυξάνουν τον κίνδυνο ενός ετυχήματος.
Κεντρικό ρόλο φυσικά στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης έχει και το ελληνικό κράτος μαζί με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης επί μέρες αναλώνεται σε δηλώσεις συλληπητηρίων προς τις οικογένειες των θυμάτων υποσχόμενος εις βάθως διευρεύνηση των αιτιών του ατυχήματος όταν την ίδια στιγμή η μοναδική παρέμβαση που έχει επιχειρήσει είναι η μερική αλλαγή της σύστασης του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας ενώ ταυτοχρόνως καλεί σε κοινή συμπόρευση κυβέρνηση-διοίκηση ελπε και εργαζόμενους για την διασφάληση της αξιοπιστίας της λειτουργίας των διυληστηρίων. Σα να μην έφτανε αυτό, το μοναδικό πόρισμα που έχει προκύψει ως τώρα μεταθέτει τις ευθύνες σε ανθρώπινο λάθος αγνοώντας επιδεικτικά τις συνθήκες εκείνες που επιτρέπουν την εκδήλωσή του. Αν η κυβέρνηση και ο υπουργός θέλουν να βρουν τους ενόχους ας κοιτάξουν στον καθρέφτη και ας σταματήσουν να στρουθοκαμηλίζουν, η συνενοχή τους στο εργοδοτικό έγκλημα δεν αποκρύβεται με δηλώσεις καλής θέλησης. Το αίμα των νεκρών κυλάει και στα δικά τους χέρια.
Η περίπτωση των ΕΛΠΕ δεν αποτελεί μια κακιά στιγμή του ελληνικού καπιταλισμού, αντιθέτως συμπυκνώνει με τον πιο ωμό τρόπο την καθημερινότητα των απο κάτω σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς. Τα ελληνικά αφεντικά επιτάσσουν εντατικοποιημένες εργατοώρες αδιαφορώντας για τις συνθήκες εργασίας που μας καθιστούν αναλώσιμους στο βωμό του κέρδους. Μας θέλουν πειθήνιους και παραγωγικούς με κάθε κόστος, να έχουμε σκυφτό το κεφάλι ακόμα κι όταν ο θάνατος παραμονεύει, ακόμα κι όταν βλέπουμε τους συναδέλφους μας να χάνονται δίνοντας αίμα απο τη ζωή τους στα γρανάζια του κεφαλαίου.
Απο θέση μάχης λοιπόν ενάντια στον πόλεμο που μαίνεται οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά και αυτόνομα το ανάστημά μας· ως εργάτες και εργάτριες στη βάση των κοινών μας συμφερόντων, μακρυά απο τις διαιρέσεις του κεφαλαίου που μας θέλει μόνους και κατακερματισμένους. Μόνο όταν αντιληφθούμε τις κοινές μας καταβολές, τη θέση απο την οποία αναπαράγουμε την ίδια μας τη ζωή θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Είναι εκείνα τα σημεία του χωροχρόνου που οργανωνόμαστε δημιουργικά, παίρνουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο, φτιάχνουμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα και διεκδικούμε αδιαπραγμάτευτα και συγκρουσιακά τις ανάγκες μας, τις ανάγκες της τάξης μας. Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας, την ανασφάλεια και τα μεροκάματα του τρόμου, να δώσουμε μάχη για όλα αυτά που χάσαμε, για όλα αυτά που συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, για όλα αυτά που είναι δικά μας.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΕΛΠΕ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ 13/6
ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ , 12:30
Σύμπραξη αναρικών/αντιεξουσιαστών ενάντια στην ταξική ειρήνη
Σύντροφοι-συντρόφισσες
