Αναδημοσίευση: https://athens.indymedia.org/post/1596017/

Την Τρίτη 26/2 σύντροφοι και συντρόφισσες παρεμβήκαμε στα κεντρικά γραφεία της ΑΧΑ, γαλλικής πολυεθνικής ασφαλιστικής και χρηματιστηριακής εταιρείας, στην οδό Μιχαλακοπούλου στην Αθήνα. Γράφτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης, πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκαν κείμενα στο εσωτερικό του κτιρίου και στους περαστικούς.

Η παρέμβασή μας αποτελεί μια έμπρακτη απόκριση στο διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης των εξεγερμένων από διάφορε πόλεις της Γαλλίας όπως δημοσιεύτηκε στα μέσα Γενάρη.

Παρακάτω το κείμενο που μοιράστηκε, μεταφρασμένο και στα γαλλικά, καθώς και μερικές φωτογραφίες από την παρέμβαση.

Από την Αθήνα μέχρι τη Γαλλία, οι εξεγέρσεις δεν έχουν σύνορα και πατρίδα! Πόλεμο σε κράτος και κεφάλαιο!

Τον Γενάρη του 2019 έπεσε στα χέρια μας το διεθνές κάλεσμα αλληλεγγύης από τους «Εξεγερμένους και εξεγερμένες από διάφορες πόλεις της Γαλλίας», που αποτελούν κομμάτι των αποκαλούμενων κίτρινων γιλέκων (www.athens.indymedia.org/post/1594617/). Είμαστε από αυτές που παρακολουθήσαμε στενά τις εξελίξεις και τις ταραχές που σημαδεύουν από τα τέλη του Νοέμβρη τη ζωή των γαλλικών πόλεων και (αυτο)προσδιορίζονται ως κίνημα των κίτρινων γιλέκων.

Αν και από απόσταση, όλο αυτό το διάστημα, πέρα από τους προβληματισμούς και την έμπνευση που μας γέννησαν οι εκεί κινητοποιήσεις, εντοπίσαμε στο εσωτερικό του κινήματος περιεχόμενα και πρακτικές που και εμείς εξασκούμε και υπερασπιζόμαστε στα πλαίσια κοινωνικών κινημάτων που έχουν κατά καιρούς αναδυθεί και στον ελλαδικό χώρο. Πρακτικές και προτάγματα που ριζοσπαστικοποιούν τον κοινωνικό ανταγωνισμό, διευρύνουν την κοινωνική του βάση και απελευθερώνουν τις δυνατότητές του: την μαζική οικειοποίηση των δρόμων και των δημόσιων χώρων ως σημεία συγκρότησης και πολύμορφης έκφρασης, το μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας ανθρώπων κι εμπορευμάτων σε λεωφόρους, κόμβους και εμπορικά κέντρα, την διάχυση και τη νομιμοποίηση της κοινωνικής αντιβίας απέναντι στις δυνάμεις καταστολής, τις επιθέσεις σε τράπεζες και εταιρείες, τα επαναλαμβανόμενα πλιάτσικα σε πολυκαταστήματα, τους εμπρησμούς των διοδίων και των καμερών διαχείρισης της κυκλοφορίας, την υλική αντιπαράθεση και την πολιτική απομόνωση απέναντι στους φασίστες, τη διάχυτη και οριζόντια οργάνωση, την άρνηση αναγνώρισης και ανάθεσης του αγώνα σε αριστερούς-δεξιούς εκπροσώπους και διαμεσολαβητές. Σ’ αυτό, λοιπόν, το κάλεσμα αλληλεγγύης και σ’ αυτούς τους ανθρώπους που δρουν με αυτό τον τρόπο βρήκαμε τους εαυτούς μας και τους συμμάχους μας. Γιατί αναγνωρίζουμε στο κοινωνικό κίνημα που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή στη Γαλλία το γεγονός ότι, όπως όλα τα κινήματα, ανταγωνίζεται ΚΑΙ στο εσωτερικό του αφού σ’ αυτό συναντιούνται διαφορετικές προθέσεις και κίνητρα, αποκλίνουσες χειρονομίες και επιλογές, ή ακόμα και αντικρουόμενα συμφέροντα. Έτσι, η αλληλεγγύη μας δεν μπορεί παρά να’ ναι συγκεκριμένη, ολόψυχη και μεροληπτική ταυτόχρονα προς εκείνες και εκείνους που μας ενώνουν κοινά εφαλτήρια και στοχεύσεις αγώνα ενάντια στην ασφυξία του κόσμου αυτού.

Μετά από 13 εβδομάδες κινητοποιήσεων και διάχυτων συγκρούσεων σε δεκάδες πόλεις, μετράμε,ως τις 9/1, «ήδη ένα άτομο δολοφονημένο από χτύπημα δακρυγόνου, πολλά άτομα σε κώμα από πλαστικές σφαίρες( flashball) στο κεφάλι, 4 άτομα που ακρωτηριάστηκαν στα χέρια (από χειροβομβίδες GLI F4 που περιέχουν TNT), 12 άτομα τραυματίστηκαν στα μάτια, από τα οποία 1 έχασε οριστικά και την ακοή του και περισσότερα από 100 άτομα έχουν τραυματιστεί βαριά ( κατάγματα, σπασμένα κεφάλια, σκισμένα μάγουλα κλπ)». Σ’ αυτά προστίθενται οι χιλιάδες συλλήψεων, προληπτικών προσαγωγών, δικαστικών ποινών και φυλακίσεων. Η πολεμική καταστολή του γαλλικού κράτους απέναντι στις ταραχές που ξέσπασαν μπορεί να αποκωδικοποιηθεί μόνο μέσα από το διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης που εφαρμόζεται εδώ και μια πενταετία στη Γαλλία στο όνομα της αντιτρομοκρατίας με τον εθνικό στρατό να βρίσκεται στους δρόμους των γαλλικών πόλεων ως ρυθμιστής της εθνικής ασφάλειας. Και δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από την τυπική κήρυξη ή μη της «έκτακτης ανάγκης», το γαλλικό κράτος, όπως και πολλά άλλα ευρωπαϊκά κράτη, συνεχίζει (και θα συνεχίζει) να επεκτείνει και να αξιοποιεί το θεσμικό και νομοθετικό πλαίσιο του ειδικού καθεστώτος. Η στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας των δυτικών μητροπόλεων δεν είναι κάτι καινούργιο ούτε και πρωτότυπο παρά μια από θεμελιακές εκφάνσεις του κρατικού-καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού σε όλη την επικράτεια της «πολιτισμένης Δύσης»: από την στρατιωτική διαχείριση των περισσευούμενων πληθυσμών στα σύνορα, στα προάστια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ως την αστυνομο-στρατιωτική καταστολή των κοινωνικών εντάσεων. Οι εχθροί του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και των πολεμικών του μηχανών στριμώχνονται εντός των συνόρων, μέσα στο αστικό πεδίο, εντός των πολύπλοκων κοινωνικών σχέσεων και των απρόβλεπτων εντάσεών τους. Εκεί ακριβώς που σύσσωμα τα κοινοβουλευτικά/δημοκρατικά τόξα των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων όσο και τα εθνικιστικά/ακροδεξιά ρεύματα επιθυμούν να βασιλεύσει ο φόβος, η φτωχοποίηση και η μισαλλοδοξία. Αυτό είναι το πολιτικό πρόγραμμα της εθνικής ενότητας που πρέπει να τσακίσουμε, αυτό είναι το βίαιο μονοπώλιο των κρατών που πρέπει να αμφισβητήσουμε έμπρακτα.

Κι όμως. Τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία, υφαίνεται και ξεδιπλώνεται ένα νήμα ανυπακοής και ταραχών που επιχειρεί να γεννήσει από τα κάτω τη δική του «κατάσταση εξαίρεσης» απέναντι στις πολιτικές του γαλλικού κράτους. Η διαρκής ανυποταξία των μαθητών και των μαθητριών στα λύκεια της χώρας, οι κινητοποιήσεις ενάντια στην εργασιακή αναδιάρθρωση και η συνάντηση εργατών, νεολαίων και επισφαλών στους δρόμους, ο αυθορμητισμός και η ανατρεπτική διάθεση του κινήματος των «Όρθιων Νυχτών» (nuits debouts), η μαχητική αντίσταση ενάντια στα καταστροφικά mega projects όπως οι δεκάδες ZAD ανά την Γαλλία καθώς και η αντίσταση κατασκευή γραμμών υπερταχείας κυκλοφορίας στα ιταλο-γαλλικά σύνορα (TAV), είναι μερικά μόνο στιγμιότυπα όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων που πυρπολούν την πολυπόθητη κοινωνική ειρήνη. Αντιθέσεις που πυροδοτούνται αφενός από την βιαιότητα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και την εντατικοποίηση που αυτή γεννά στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων ΚΑΙ στη Γαλλία και αφετέρου από την ευρύτερη σκλήρυνση των όρων επιβίωσης μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο ειδικών νομοθεσιών, ειδικών μέτρων, ειδικών χειρισμών του γαλλικού κράτους απέναντι σε όσους περισσεύουν, αντιστέκονται και πρέπει να πειθαρχήσουν ή να εξοντωθούν. Όλες αυτές οι αντιστάσεις, οι πολύχρονοι αγώνες και τα πρόσκαιρα κινήματα αποτελούν τη ζωντανή έκφραση της άρνησης της κοινωνικής-ταξικής ειρήνης που με κάθε μέσο και κόστος επιχειρεί να διαφυλάξει το γαλλικό κράτος. Παράλληλα, στο εσωτερικό των κινημάτων αυτών αναπτύσσονται και οι δυναμικές αποκαθήλωσης και αντιπαράθεσης με τις δεξιές/εθνικιστικές και τις αριστερές/δημοκρατικές εναλλακτικές του γαλλικού κράτους δυσχεραίνοντας την προσπάθεια διαμελισμού και καναλιζαρίσματος των κοινωνικών αντιστάσεων. Η άρνηση των από κάτω να εκπροσωπηθούν και να συνδιαλλαγούν με τους όρους του παραδοσιακού συνδικαλισμού, η παραγωγή μιας νέας ενότητας στους δρόμους με την συμμετοχή των σπαστών και των «χωρίς χαρτιά» σε κάθε μαζική έκφραση των κινημάτων, η απόκρουση φασιστικών ομάδων κρούσης και η ακύρωση της δημόσιας έκφρασής της, ο παραγκωνισμός του «Εθνικού Μετώπου» της Λεπέν αλλά και του Αριστερού Κόμματος του Μελανσόν ως επίδοξων εκπροσώπων της αντικυβερνητικής δυσαρέσκειας αποτελούν κάποιες από τις δημιουργικές αρνήσεις που απελευθερώνουν τις δυνατότητες και τις προοπτικές της κοινωνικής ανυποταξίας. Γιατί από την πλευρά μας, συνεχίζουμε να βλέπουμε την ιστορία από την οπτική γωνία όσων περισσεύουν και αντιστέκονται, αυτών που ασφυκτιούν και οργίζονται, αυτών που επιθυμούν και θέλουν να ζήσουν. Και η έμπρακτη άρνηση του κόσμου αυτού, των εκπροσώπων και των μοντέλων ζωής και «αγώνα» που προσφέρουν, αποτελεί το πρώτο βήμα για την ολική χειραφέτηση μας.

Στην εποχή της αναβίωσης των κάθε λογής πατριωτισμών και εθνικισμών, συνεχίζουμε να προτάσσουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη των αγωνιζόμενων ανθρώπων και κοινοτήτων πέρα από έθνη, κράτη και τα σύνορα που τα οριοθετούν και τα περιφρουρούν. Απέναντι στις σειρήνες των διακρατικών ανταγωνισμών και των πολέμων τους, αντιπαραθέτουμε την όξυνση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου σε κάθε συντεταγμένη του πλανητικού χάρτη. Η δύναμη και η δυνατότητα της αλληλεγγύης, η ελεύθερη κυκλοφορία εμπειριών και αγώνων, η διαρκής συνέχεια των κοινών μας αγώνων, η εξύφανση ενός αέναου δικτύου ανταλλαγής και συνεννόησης των αρνήσεών μας μπορούν να εμπλουτίζουν την συλλογική μας ευφυΐα και δύναμη ώστε όλα πλέον να φαίνονται δυνατά. Για την κοινωνική επανάσταση και την απελευθέρωση όλων μας! Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών, η αλληλεγγύη το όπλο των λαών!

Αναρχικές-Αναρχικοί

και στα γαλλικά

De Athènes jusqu’à la France,les révoltes n’ont ni frontières, ni patrie!

Guerre à l’État et au Capital!

En janviers 2019 on s’est aperçu_e d’un Appel à la solidarité internationale, venant de révolté_es de quelques villes en France, qui font parti des Gilets Jaunes. Nous faisons partie de ceux et celles qui suivent de près les éventements et les émeutes qui secouent la vie des villes française, et qui se (auto)définissent comme mouvement des gilets jaunes.

Malgré la distance, tout ce temps là, à part les questionnements et l’inspiration que les mobilisation en France nous ont suscité, nous avons relevé à l’intérieur du mouvement des contenus et des pratiques que nous défendons et utilisons dans le cadre des mouvements sociaux qui ont surgit en Grèce. Des pratiques et des contenus qui radicalisent l’antagonisme social, élargissent sa base sociale et libèrent ses potentiels. Parmi ces pratiques sont la récupération massive des rues et des espaces publiques qui les transforment en lieux de constitution et d’expressions multiples, le blocage de la circulation des humains et des marchandises dans les avenues, les ronds points et les centres commerciaux, la diffusion et la légitimisation de la contre-violence sociale contre les forces de l’ordre, les attaques contre des banques et des entreprises, les pillages des grands magasins, les incendies des péages et des moyens de contrôle de la circulation, la confrontation physique et l’isolement politique des fachaux, l’organisation horizontal et diffuse, la négation de la délégation de la lutte à des représentants et des intermédiaires, qu’ils soient de gauche ou de droite. A cet appel à solidarité, et à ces gens qui actent de tel manière, nous nous sommes reconnu_es, et nous avons reconnus des alliés. Parce que nous reconnaissons que dans le mouvement actuel en France, comme dans tous les mouvements, il y a également des antagonismes intérieurs, vue que dans ce mouvement se rencontre différents élans et motivations, des gestes et des choix divergeant, même des intérêts opposés. Ainsi, notre solidarité ne peut que être spécifique, de tout cœur et attachée à ceux et celles avec les quelles nous unissent des élans et des butes de lutte communs contre l’asphyxie que nous impose ce monde.

Après 13 semaines de mobilisations et d’affrontements dans de dizaines de villes, nous comptons,jusqu’au 9/1, «déjà une personne tuée percutée par une grenade lacrymogène, plusieurs personnes dans le coma suite à des tirs de flashball à la tête, 4 personnes qui ont eu la main arrachée (par des grenades GLI F4 contenant du TNT), 12 personnes éborgnées, dont une ayant perdu définitivement l’audition et plus d’une centaine de mutilés divers (fractures, visages en miettes, joues arrachées etc.)». Il faut rajouter en tout cela des milliers d’arrestations, des gardes à vue, des condamnations et emprisonnements. La répression militaire que l’État français a lancé contre les émeutes ne peut être analyser qu’à travers l’état d’urgence permanent qui est appliqué pendant 5 ans maintenant, au nom de l’anti-terrorisme, avec la présence de l’armée nationale dans les rues comme régulateur de la sécurité nationale. Et ce n’est pas un hasard si l’État français, comme pleins d’autres États européens, indépendamment de la déclaration «officielle» ou non de l’État d’urgence, continue (et continuera) d’utiliser et même de développer le cadre institutionnel et législatif de l’État d’urgence. Il n’y a rien de nouveau ni d’original dans la militarisation de la quotidienneté dans les villes occidentales. Il y a juste un des fondements du totalitarisme étatique-capitaliste qu’on retrouve dans tout «l’occident civilisé»: de la gestion militaire des populations en trop dans les frontières, les ban-lieux ou les C.R.A., jusqu’à la répression militaro-policière des tentions sociales. Les ennemies du totalitarisme contemporain et de ses machines de guerre sont entassés à l’intérieur des frontières, dans l’espace urbain, dans des relations sociales compliquées et leurs tensions imprévisibles. Exactement dans le même espace ou les parties progressistes/démocratiques, comme les parties nationalistes/d’extrême droite, veulent que règne la peur, la paupérisation et la xénophobie. C’est ça le programme politique de l’unité nationale qu’il faut qu’on écrase, c’est ça le monopole violent des États qu’il faut mettre en cause.

Les dernières années en France se tisse un fil de désobéissance et d’émeutes qui essaye de créer depuis la base sont propre «État d’exception» contre les politiques de l’État français. La désobéissance quasi permanente des lycéen_es, les mobilisations contre la restructuration néo-libérale du travail et la rencontre d’ouvriers, de jeunes et de précaires dans les rues, le spontanéisme et les intentions subversives du mouvement des «nuits debout», la résistance offensive contre les méga-projets dévastateurs, comme les dizaines de ZAD partout en France ou la résistance contre le TAV dans les frontières italo-françaises, ne sont que quelques instantanés de la montée des contradictions sociales qui mettent feux à la paix sociale, si chère pour les dominants. Des contradictions sociales qui sont les conséquences d’un coté de la violence de la restructuration capitaliste et l’intensification dans les vies de milliers de personnes, en France comme ailleurs… et de l’autre coté d’un durcissement généralisé de la simple survie dans un cadre étouffant de lois spéciales, de mesures spéciales, de traitement spéciales de l’État français contre ceux et celles qui sont de trop, qui résistent et doivent être discipliné_es ou exterminé_es. Toutes ces résistances, ces longues luttes ou ces mouvements spontanés constituent l’expression vivante de la négation de la paix sociale et de classe, que l’État français essaye à tout prix de préserver. En même temps, à l’intérieur de ces mouvements se développent les dynamiques de la destitution et de l’affrontement avec les alternatives «proposées» par l’État français, qu’elles soient de droite/nationalistes ou de gauche/démocrates, mettant ainsi à mal les efforts de morcellement et de canalisation des résistances sociales. Le fait que ceux et celles d’en bas nient de se faire représenter par et de dialoguer sous les termes du syndicalisme traditionnel, la présence d’une nouvelle forme d’unité dans la rue, avec la participation des «casseurs» et des sans-papiers dans tous les mouvements massifs, l’éloignement des groupes fachaux et l’anéantissent de leur présence publique, comme l’écartement du Front National et de France Insoumise qui voulaient devenir les représentants de la colère anti-gouvernementale, font partie des négations créatrices qui libèrent les possibilités et les perspectives d’une désobéissance civile. Parce que de notre coté, on continue de voir l’histoire du point de vue de ceux et celles qui sont de trop et qui résistent, qui s’étouffent et qui s’enragent, qui veulent vivre. Et la négation de ce monde, des représentants et des modèles de vie et de «lutte» qu’ils proposent, est le premier pas pour notre émancipation totale.

Dans l’époque ou resurgissent toute sorte de patriotismes et de nationalismes, nous continuons de mettre en avant la solidarité des personnes qui luttent et des communautés au-delà des nations, des États et des frontières qui les délimites. Contre les antagonismes inter-étatiques et leurs guerres, nous luttons pour l’approfondissement de la guerre sociale et de classe dans les quatre coins de la terre. La puissance et les possibilités de la solidarité, la libre circulation des expériences et des luttes, la continuité de nos luttes en commun, la création d’un réseau d’échange et de coordination de nos négations ont la force d’enrichir notre intellect et notre force collectifs, et de faire que tout paraisse possible.

Pour la révolution sociale et la libération de tous!

Guerre contre la guerre des patrons,la solidarité est l’arme des peuples

Des anarchistes