ΦΡΑΧΤΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

«Η πλατεία Βικτωρίας ανακαταλήφθηκε και παραδόθηκε στους κατοίκους της», δήλωσε πρόσφατα ο πρωτοστάτης στους αποκλεισμούς και την καταστολή, κύριος Καμίνης. Ο εξουσιομανής δήμαρχος που ξήλωσε παγκάκια για να μην κοιμούνται άστεγοι, που τοποθέτησε κάγκελα σε όλα τα πεζούλια της πλατείας για να μην κάθεται κόσμος. Ο αδίστακτος τεχνοκράτης, που πρόσφερε απλόχερα μεγάλο έδαφος της πλατείας, για να καταληφθεί από τραπεζοκαθίσματα και κιόσκια, ικανοποιώντας τις ορέξεις των μαγαζατόρων-αφεντικών. Επανεμφανίστηκε, λοιπόν, στο προσκήνιο, μπροστάρης αυτή τη φορά στην επιχείρηση εκκένωσης της πλατείας Βικτωρίας. Απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες, που βρήκαν ξανά πρόσκαιρο «καταφύγιο» εκεί, στον ιδιαίτερα δύσβατο δρόμο τους για να περάσουν στην Ευρώπη. Η αστυνομοκρατία που επιβλήθηκε εδώ και 2 βδομάδες συνεχίζεται κανονικά, απαγορεύοντας την παραμονή των μεταναστών πάνω στην πλατεία. Με τις κλούβες των ΜΑΤ και τους δεκάδες μπάτσους, να υπενθυμίζουν εμφατικά, ότι φράχτες δεν υπάρχουν μόνο στα σύνορα, αλλά και στο εσωτερικό των δυτικών μητροπόλεων. Κι ότι για να να νοείσαι ως κάτοικος σε αυτή την περιοχή, θα πρέπει να είναι το χρώμα σου λευκό, η τσέπη σου γεμάτη , η παρουσία σου στην πλατεία να εξαντλείται στην κατανάλωση στα μαγαζιά της. Αν είσαι μάλιστα και ιδιοκτήτης θεωρείσαι ακόμη πιο πολύ κάτοικος.
Πέρα από όλα τα άλλα, η εκκένωση και ο αστυνομικός φραγμός της πλατείας Βικτωρίας αποβλέπει στον εξοστρακισμό των μεταναστριών από το δημόσιο χώρο. Γιατί μία από τις βασικές επιδιώξεις της αντιμεταναστευτικής πολιτικής είναι το μάντρωμα των μεταναστών έξω από τον κοινωνικό ιστό και η αναχαίτιση της διασταύρωσης τους με το ντόπιο και αλληλέγγυο πληθυσμό. Ένα γιγαντιαίο σύστημα ελέγχου και ταυτοποίησης, μέσω του οποίου το κράτος και το κεφάλαιο θα έχουν τον πρώτο λόγο πάνω στις ζωές τους.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις, στο πλευρό των ξεριζωμένων, ανθρώπων που ζουν δίπλα μας κι ανάμεσά μας ή απλώς ξαποσταίνουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Απέναντι στην κρατική –καπιταλιστική μηχανή και στο πλέγμα των σχέσεων εξουσίας κι εκμετάλλευσης. Απέναντι σε όσους κι όσες, ενώ ο κόσμος γύρω τους χάνεται, κοιτούν να σώσουν το τομάρι τους, το μαγαζάκι τους, στη λογική του «ο θάνατος σου η ζωή μου». Προτάσσουμε την εμπιστοσύνη και μόνο στις δικές μας δυνάμεις, στη δυνατότητα αυτοοργάνωσης της ζωής και αλληλεγγύης μεταξύ των από κάτω.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

αντίστροφη μέτρηση/συνέλευση στ πέριξ της Πατησίων

2ο κείμενο των 5 εκζητούμενων αγωνιστών από τις ιταλικές αρχές

1. Την 1η Μαη 2015 μια μεγαλειώδης διαδήλωση λαμβάνει χώρα στα πλαίσια της Εργατικής Πρωτομαγιάς στο Μιλάνο. Δεν ήταν απλά μια μέρα γενικής απεργίας, αλλά μια μέρα Πανιταλικής συνάντησης των κινημάτων (σωματεία βάσης, κοινωνικά κέντρα, φοιτητικές και μαθητικές ομάδες, επιτροπές αγώνα για τη στέγη, μεταναστευτικές κοινότητες, το κίνημα No Tav κλπ) ενάντια στα μέτρα λιτότητας που περνούσε το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση Ρέντσι. ‘Hταν επίσης και το αποκορύφωμα ολόκληρου του κινήματος ΝO EXPO ενάντια στην παγκόσμια επιχειρηματική έκθεση EXPO 2015 με συμμετοχή κόσμου από πολλές χώρες της Ευρώπης και τα προκλητικά χλιδάτα εγκαίνιά της, την ημέρα εκείνη. Η μαζικότητα και η δυναμική της διαδήλωσης ήταν το αποκορύφωμα ενός κινήματος επτά χρόνων που έθεσε σε αμφισβήτηση την έκθεση και την πολιτική εκστρατεία γύρω από αυτήν, φέρνοντας σε κρίση τις πολιτικές καριέρες των κυβερνητικών αξιωματούχων και τοπικών “αρχόντων”.

Επτά χρόνια πριν, το 2008, ο δήμος του Μιλάνου αναλαμβάνει να φιλοξενήσει την έκθεση. Για χάρην αυτής, τσιμεντοποιούνται 1100 στρέμματα γης, αποφασίζεται ο εκτοπισμός ντόπιων με σκοπό την αρπαγή των κατοικιών και της γης τους, ώστε να υποταχθούν στα  αναπτυξιακά σχέδια αλλά και στην ισοπεδωτική εμπορευματοποίησή τους. Τα αφεντικά βάζουν στοίχημα το Μιλάνο να γίνει η πιο ελκυστική για τα κεφάλαια πόλη, προσπαθούν να την αναδείξουν σαν επιχειρηματική πρωτεύουσα και να την προμοτάρουν σαν το 8ο θαύμα για την ντόπια εργατική τάξη, στην οποία υπόσχονται ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Μια ολόκληρη πόλη στιλιζάρεται από πολυτελή κτίρια, νέους αυτοκινητόδρομους και φαντασμαγορικά έργα. Πίσω από τις αναπτυξιακές βιτρίνες οι μίζες πέφτουν σαν ντόμινο η μια μετά την άλλη, οι τράπεζες δανείζουν, διαχειρίζονται και ξεπλένουν χρήμα για τους υπολοίπους, οι εργολάβοι φροντίζουν να καθυστερούν τα έργα για να έρθουν υπερτιμολογήσεις και φυσικά, ανάμεσα στους υπερεργολάβους εμπλέκονται και μαφιόζοι με τις εταιρείες τους.

Αυτός ο κύκλος κερδοφορίας των αφεντικών που ξεκίνησε το 2008 στήθηκε και ολοκληρώθηκε πάνω στη στυγνή εκμετάλλευση κακοπληρωμένης αλλά και εθελοντικής εργασίας χιλιάδων νέων, εξοικονομώντας ακόμα περισσότερες χιλιάδες ευρώ για τις τσέπες των αφεντικών. Παράλληλα με την οικοδόμηση της έκθεσης, πραγματοποιείται μια επιχείρηση εκκαθάρισης των όσων μπορούσαν να θεωρηθούν επικίνδυνοι για τη μακιγιαρισμένη εικόνα της πόλης. Μεγάλες αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται στις γειτονιές με εξώσεις εργατικών κατοικιών ντόπιων και μεταναστών, εκκενώσεις κοινωνικών κέντρων και επιστράτευση απεργιών με αποκορύφωμα την απεργία των εργαζομένων στο μετρό λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια. Continue reading →

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ – ΔΕΥΤΕΡΑ 14/12, ΩΡΑ 18:00 ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ : ΣΤΟΥΡΝΑΡΗ [ΕΞΑΡΧΕΙΑ]

MΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΣΤΙΣ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ / ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ “NO EXPO” ΤΗΣ 1 ΜΑΗ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ

Μικροφωνική παρέμβαση αλληλεγγύης:
Σάββατο 12/12/2015, 12:00, Μοναστηράκι

Συγκέντρωση αλληλεγγύης – Έναρξη δίκης:
Τετάρτη 16/12/2015, 9:00, Πρωτοδικείο Αθηνών (οδός Δέγλερη)

Αναδημοσίευση από το blog του Συντονισμού αλληλέγγυων από τις περιοχές του κέντρου της Αθήνας στους μετανάστες και τις μετανάστριες

Kαλέσματα της συνέλευσης αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές

Να μπλοκάρουμε την έκδοση των 5 φοιτητών αγωνιστών / Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της διαδήλωσης NO EXPO / Οι ταξικοί – κοινωνικοί αγώνες δεν είναι ούτε νόμιμοι ούτε παράνομοι, είναι δίκαιοι κι αναγκαίοι

Τρίτη 24/11, 18.00 ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στην ιταλική πρεσβεία (Σέκερη και Β.Σοφίας)

Σάββατο 28/11, 12.00 ΠΟΡΕΙΑ στην πλ. Μοναστηρακίου (στα πλαίσια της Πανευρωπαική ημέραςς αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του No Expo

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στο εφετείο (Λουκάρεως) την ημέρα απόφασης της έκδοσης ή μη

Συνέλευση αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές

http://anokatopatision.espivblogs.net/?p=1100

http://sak-kg.espivblogs.net/2015/06/27/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7-30-06-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82/

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ;

Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας και η διαδικασία απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης φέρουν ενορχηστρωμένες παραλλαγές. Άλλοτε με στιγμιαίες υποχωρήσεις – αφήνοντας μικρά περιθώρια αναπνοής – κι άλλοτε με όρους ισοπεδωτικής καταστολής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος της “ευαίσθητης αριστεράς” συμπυκνώνει το λόγο της προσταγής μέσα από το φίλτρο της “ανθρωπιστικής κρίσης”, έναν όρο γνώριμο και φορτισμένο ιστορικά – σε κατάσταση πολέμου.
Και είναι ακριβώς η στρατηγική χρήση αυτού του όρου, που αναπαράγει την υποτίμηση της ζωής και αποκρύπτει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Που στρώνει το χαλί για τις πιο βάρβαρες παρεμβάσεις της εξουσίας στο δημόσιο χώρο, στην εργασία, στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Διατηρώντας ένα πεδίο έκτακτης ανάγκης, στο όνομα πλέον ενός «άμαχου» πληθυσμού που χρήζει διεθνούς οίκτου και συμπόνιας.
Σαν οι συρράξεις στην περίμετρο του αιγαίου, οι εκτοπισμένες και εκτοπισμένοι στις φυλακές και τα στρατόπεδα αιχμαλωσίας, τα κοινωνικά συντρίμμια των οικονομικών επιλογών, οι νεκροί στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, να επαληθεύουν απλά, δίχως καμιά εκδοχή των αιτίων, το χτύπημα της μοίρας ξανά και ξανά.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΧΟΥΜΕ

Δε θα αφήσουμε καμιά φωνή της εξουσίας, να μιλά για εμάς, για τις επιθυμίες, τα πάθη και τις ανάγκες μας. Να γινόμαστε αντιληπτοί ως θύματα, από ένα κράτος-σωτήρα που μας «καταλαβαίνει» και εμφανίζεται ως ο μοναδικός εγγυητής της ύπαρξης και της επιβίωσής μας. Που θα μας πετάει λίγα ψίχουλα φιλανθρωπίας, θα «υπερασπίζεται» τους εργαζόμενους νομοθετώντας υπέρ των αφεντικών, θα αστυνομεύει σε κάθε γωνιά της πόλης για την «προστασία» μας και το «καλό μας».

Με δεξιά ή αριστερά αφεντικά, με δεξιές ή αριστερές κυβερνήσεις δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει η ουσία του εξουσιαστικού πλέγματος που διαφεντεύει τις ζωές μας. Γιατί το ζήτημα δεν είναι η διαπραγμάτευση των όρων της φτώχειας και της εκμετάλλευσής μας, της κατάθλιψης και της μοναξιάς. Το ζήτημα είναι ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις να συνειδητοποιήσουμε τη δυνατότητα αυτοοργάνωσης της ζωής, πέρα από το κράτος και τον καπιταλισμό, την κουλτούρα και την ιδεολογία τους. Από τις αρνήσεις και τις καθημερινές μας συνομωσίες στη δουλειά, στα εκπαιδευτικά εργοστάσια και τις γειτονιές, μέχρι την στιγμή που η συλλογικοποίηση των από κάτω για την ταξική αντεπίθεση, την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση να γίνει δρόμος χωρίς επιστροφή.

αντίστροφη μέτρηση
συνέλευση στα πέριξ της Πατησίων

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Στις 23 Μαρτίου 50χρονος ηλεκτρολόγος βρίσκεται απανθρακωμένος στο καράβι high speed 5 της seaways κατά τη διάρκεια συντήρησής του στο μώλο της Δραπετσώνας.Την 1 Απριλίου 52χρονος εργολαβικός ανασύρεται νεκρός απο τα εργοτάξια της Λαρκο στη Φθιώτιδα όταν καταπλακώθηκε κατα τη διάρκεια έργων στα μεταλεία.

Στις 8 Μαΐου έξι εργαζόμενοι απο τα διυλυστήρια των ΕΛ.ΠΕ. στον Απρόπυργο μεταφέρονται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο με εγκαύματα έως και 80% μετά απο έκρηξη κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης. Έντεκα μέρες αργότερα, στις 19/5, οι δύο πολυτραυματίες Μπάμπης Δευτεραίος και Ραμαντάν Ντελιλάι δεν τα καταφέρνουν και φεύγουν απο τη ζωή. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 23/5, την ίδια κατάληξη θα έχει και ο τρίτος εργάτης Αντώνης Αβραμπός, ενώ άλλος ένας παραμένει ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση.

 Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια και δεν θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε oύτε τους 14 νεκρούς και 24 τραυματίες της Πετρόλα το Σεπτέμβριο του 1992 που όλως τυχαίως αποτελούσε και πάλι ιδιοκτησία Λάτση.

Οι δολοφονίες των εργατών, που για λόγους ωραιοποίησης και απενεχοποίησης βαφτίζονται από τα αφεντικά και το κράτος ως εργατικά ατυχήματα, δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ατυχή συμβάντα. Είναι η διαρκής καθημερινότητα του κόσμου του κεφαλαίου παγκοσμίως, όπου το ”πέθανα στη δουλειά”, δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η κυνική εκμετάλλευση των κορμιών μας που φτάνει ως και το σημείο της εξόντωσης. Έτσι και στην περίπτωση των ΕΛΠΕ (ιδιοκτησίας Λάτση και συμμέτοχο το ελληνικό δημόσιο), για χάρη της κερδοφορίας των αφεντικών, τα έργα γενικής συντήρησης των εγκαταστάσεων (shutdown) είχαν σκοπό να ολοκληρωθούν, εν μέσω αφόρητων πιέσεων και εντατικοποίησης της εργασίας, σε διάστημα 25 ημέρων με το σύνηθες της διαδικασίας να είναι δύο μήνες. Μια συνθήκη που γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστεί κανείς πως από τους 3000 εργαζόμενους, οι 800 είναι μόνιμοι και οι υπόλοιποι απασχολούνται υπό την εποπτεία 38 (υπερ)εργολάβων. Εργολάβοι που πλουτίζουν προσφέροντας χαμηλά μεροκάματα, μιας και οι εργαζόμενοι αμοίβονται ως ωρομίσθιοι κάτω από εξαντλητικές συνθήκες, με τα οκτάωρα να φαντάζουν μακρινά πλέον και τη θέση τους να έχουν πάρει τα συνεχή 12ώρα και 14ωρα, χωρίς υπερωρίες και χωρίς ρεπό, από την έναρξη του έργου. Το παζλ έρχονται να ολοκληρώσουν οι προσλήψεις ανιδείκευτων και ανεκπαίδευτων, ως φθηνό εργατικό δυναμικό που αυξάνουν τον κίνδυνο ενός ετυχήματος.

Κεντρικό ρόλο φυσικά στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης έχει και το ελληνικό κράτος μαζί με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης επί μέρες αναλώνεται σε δηλώσεις συλληπητηρίων προς τις οικογένειες των θυμάτων υποσχόμενος εις βάθως διευρεύνηση των αιτιών του ατυχήματος όταν την ίδια στιγμή η μοναδική παρέμβαση που έχει επιχειρήσει είναι η μερική αλλαγή της σύστασης του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας ενώ ταυτοχρόνως καλεί σε κοινή συμπόρευση κυβέρνηση-διοίκηση ελπε και εργαζόμενους για την διασφάληση της αξιοπιστίας της λειτουργίας των διυληστηρίων. Σα να μην έφτανε αυτό, το μοναδικό πόρισμα που έχει προκύψει ως τώρα μεταθέτει τις ευθύνες σε ανθρώπινο λάθος αγνοώντας επιδεικτικά τις συνθήκες εκείνες που επιτρέπουν την εκδήλωσή του. Αν η κυβέρνηση και ο υπουργός θέλουν να βρουν τους ενόχους ας κοιτάξουν στον καθρέφτη και ας σταματήσουν να στρουθοκαμηλίζουν, η συνενοχή τους στο εργοδοτικό έγκλημα δεν αποκρύβεται με δηλώσεις καλής θέλησης. Το αίμα των νεκρών κυλάει και στα δικά τους χέρια.

 Η περίπτωση των ΕΛΠΕ δεν αποτελεί μια κακιά στιγμή του ελληνικού καπιταλισμού, αντιθέτως συμπυκνώνει με τον πιο ωμό τρόπο την καθημερινότητα των απο κάτω σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς. Τα ελληνικά αφεντικά επιτάσσουν εντατικοποιημένες εργατοώρες αδιαφορώντας για τις συνθήκες εργασίας που μας καθιστούν αναλώσιμους στο βωμό του κέρδους. Μας θέλουν πειθήνιους και παραγωγικούς με κάθε κόστος, να έχουμε σκυφτό το κεφάλι ακόμα κι όταν ο θάνατος παραμονεύει, ακόμα κι όταν βλέπουμε τους συναδέλφους μας να χάνονται δίνοντας αίμα απο τη ζωή τους στα γρανάζια του κεφαλαίου.

 Απο θέση μάχης λοιπόν ενάντια στον πόλεμο που μαίνεται οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά και αυτόνομα το ανάστημά μας· ως εργάτες και εργάτριες στη βάση των κοινών μας συμφερόντων, μακρυά απο τις διαιρέσεις του κεφαλαίου που μας θέλει μόνους και κατακερματισμένους. Μόνο όταν αντιληφθούμε τις κοινές μας καταβολές, τη θέση απο την οποία αναπαράγουμε την ίδια μας τη ζωή θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Είναι εκείνα τα σημεία του χωροχρόνου που οργανωνόμαστε δημιουργικά, παίρνουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο, φτιάχνουμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα και διεκδικούμε αδιαπραγμάτευτα και συγκρουσιακά τις ανάγκες μας, τις ανάγκες της τάξης μας. Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας, την ανασφάλεια και τα μεροκάματα του τρόμου, να δώσουμε μάχη για όλα αυτά που χάσαμε, για όλα αυτά που συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, για όλα αυτά που είναι δικά μας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΕΛΠΕ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ 13/6

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ , 12:30

Σύμπραξη αναρικών/αντιεξουσιαστών ενάντια στην ταξική ειρήνη

Σύντροφοι-συντρόφισσες