(κείμενο που μοιράζεται σε λύκεια/γυμνάσια της Βικτώριας, Κυψέλης, Ευελπίδων_Φλεβάρης-Μάρτης 2019)
στημένο αρχείο: mathitiko_02_2019

ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΩΝ ΦΑΣΙΣΤΩΝ

Είναι ξεκάθαρο ότι από την είσοδο της Χρυσής Αυγής στην βουλή μέχρι και σήμερα, η τακτική του πατριωτικού καμουφλάζ του ναζισμού που πρεσβεύει είτε η ίδια η οργάνωση, είτε τα διάφορα συγγενή της κατακάθια, στοχεύει στην προσέγγιση ενός ευρύτερου κοινωνικού ακροατηρίου. Η ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών με τον πολιτικό αναβρασμό που θα επέφερε και με φόντο τις επερχόμενες εκλογές ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να βγουν δυναμικά στο προσκήνιο. Για τους φασίστες, αλλά και τους κάθε λογής εθνικόφρονες, το μακεδονικό ζήτημα άναψε τα αίματα με τις ανιστόρητες κραυγές για την ελληνικότητα της μιας και μοναδικής (!) μακεδονίας και για την προαιώνια κοινή καταγωγή των ελλήνων να δίνουν και να παίρνουν. Αιώνες πολέμων, συγκρούσεων και καταπιέσεων των ντόπιων πληθυσμών στα βαλκάνια λόγω των γεωπολιτικών συμφερόντων γειτονικών και όχι μόνο κρατών στην περιοχή, μεταξύ αυτών και του ελληνικού, έγιναν εν τέλει η αφορμή να μάθουμε πάλι πόση βλακεία μπορεί να χωρέσει σ’ αυτόν τον τόπο

Μαθητικές καταλήψεις για τη μακεδονία; Καλύτερα για την τυρόπιτα!

Εκμεταλλευόμενοι τον ρόλο του σχολείου στην αναπαραγωγή της εθνικής – κρατικής ιδεολογίας και υποτιμώντας το πολιτικό αισθητήριο των μαθητών και μαθητριών – λες και το να είσαι 15 χρονών σε κάνει χάπατο – προσπάθησαν να τους μετατρέψουν σε δούρειο ίππο για να διαχύσουν κοινωνικά το εθνικιστικό του δηλητήριο. Είναι,  άλλωστε, γνωστή η τακτική τους να προσπαθούν να στήσουν δήθεν από τα κάτω κινητοποιήσεις, προκειμένου να προσδώσουν μια εικόνα κοινωνικού ερείσματος στον λόγο και τα έργα τους. Το ίδιο είδαμε να πράττουν και με τις διάφορες δήθεν «επιτροπές κατοίκων» στην γειτονία του Αγ. Παντελεήμονα από το 2009, με τα ονόματα των εν λόγω κατοίκων να φιγουράρουν μετέπειτα σε ψηφοδέλτια, αλλά και δικογραφίες της Χ.Α. (πχ Σκορδέλη, Παππάς κα).

Σε ο,τι αφορά τα σχολεία, εκμεταλλευόμενοι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αλλά και το γεγονός ότι η εθνική – κρατική ιδεολογία ρέει επισήμως άφθονη στα σχολεία, θέλησαν να μετατρέψουν το αίσθημα ανυπακοής των μαθητών σε πολιτικό τους κέρδος. Σε σχολεία κυρίως της περιφέρειας της μακεδονίας, τόλμησαν να υποκινήσουν καταλήψεις, ενός μέσου αγώνα που αποτελεί δεκαετίες τώρα το τρόπο και τόπο όπου μαθητές και φοιτητές συγκροτούν τις δικές τους κοινότητες αγώνα, ενάντια σε εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις, στην εντατικοποίηση των σπουδών, την ίδια την καταπίεση του εκπαιδευτικού θεσμού. Κι ακόμα ακόμα, ενός μέσου αγώνα που υπήρξε ανέκαθεν το σημείο συνεύρεσης και οργάνωσης αγωνιστών σε στιγμές κοινωνικής εξέγερσης (από την κατάληψη της Νομικής κι έπειτα του Πολυτεχνείου το 73’, μέχρι τις καταλήψεις σχολών, δημαρχείων κλπ στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, τα παραδείγματα στον ελλαδικό χώρο είναι αμέτρητα. Κι άλλα τόσα μπορεί να βρει κανείς έξω από αυτόν μιας και οι καταλήψεις δεν αποτελούν ελληνική πατέντα). Τι δουλειά έχουν, λοιπόν, οι φασίστες και οι εθνικιστές να πιάνουν στα βρωμόχερά τους μέσα αγώνα που ιστορικά έθεταν μπροστά αντικαπιταλιστικά, αντικρατικά και απελευθερωτικά προτάγματα, αν όχι, να κεντρίσουν την ανάγκη αντίστασης και εξέγερσης των μαθητών με εθνικιστικά αιτήματα; Και τι σχέση έχουν αυτά τα αιτήματα με τις ανάγκες, τα προβλήματα και τις καταπιέσεις που βιώνουν οι μαθητές, στο σχολείο και έξω από αυτό; Για να το πούμε απλά, καλύτερα κατάληψη για το σχήμα της τυρόπιτας, για να χάσουμε μάθημα, παρά για την μακεδονία και τα συμφέροντα των κυρίαρχων.

Κι αν κάποιες χιλιάδες ανθρώπων, μετά από τόσα χρόνια υποτίμησης των ζωών μας και καταστολής, αποφάσισαν να διαδηλώσουν για την ελληνικότητα της μακεδονίας μέσα στις εθνικιστικές χαβούζες των συλλαλητηρίων, δεν μας εντυπωσιάζει. Γιατί αν οι φασίστες ταΐζουν το προσφιλές τους ακροατήριο με έναν εύπεπτο εθνικιστικό λαϊκισμό για να κρύψουν την εμφανή αχρειότητα τους, η εθνική ιδεολογία του κράτους που τείνει να διαχέεται σε όλο τον κοινωνικό ιστό μέσω των διαφόρων θεσμών και μηχανισμών του και μέσω των media, δεν είναι τίποτα λιγότερο από το αναγκαίο απεριτίφ σε όσα μας σερβίρουν οι νοσταλγοί της Βερμαχτ! Είναι αυτό που προϋπάρχει ως κυρίαρχη ιδεολογία και δίνει στους φασίστες υπόσταση. Κι ας καλούν οι διάφοροι θεσμικοί αντιφασίστες σε «δημοκρατικά μέτωπα και τείχη ενάντια στο φασισμό», γιατί το σύστημά τους ζέχνει ολόκληρο. Κι ας δώσουμε ένα επίκαιρο αλλά διαχρονικό παράδειγμα που όλες λίγο ως πολύ έχουμε ζήσει…

…Ο εθνικισμός δεν μπήκε στα σχολεία γιατί ήταν ήδη εκεί.

Το σχολείο είναι ο κατεξοχήν μηχανισμός κοινωνικής αναπαραγωγής με τους κοινωνικούς ρόλους και τα στερεότυπα να δίνουν στην σκυτάλη από γενιά σε γενιά. Πολύ τυπικό παράδειγμα είναι το δίπολο των φύλων: η γυναίκα ως αδύναμο φύλο, ως σύζυγος και μητέρα, ο άνδρας ως κυρίαρχος, κυνηγός, αρχηγός οικογένειας, προστάτης, πολεμιστής. Αντίστοιχα, και η εθνική συνείδηση διαμορφώνεται από πολύ νωρίς για να εντάξει τα άτομα στην κοινωνία, ως Έλληνες, ως Μακεδόνες, ως Γάλλους ή Τούρκους. Στην ελλάδα γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους από τα πρώτα σχολικά χρόνια με γαλανόλευκα σημαιάκια, απλοϊκούς εθνικούς μύθους, φολκλόρ σκετς και ποιήματα γεμάτα «συγκίνηση και περηφάνια». Αυτή η ενότητα του έθνους υφαίνεται σταδιακά από τα πάνω, μέσα από τον εκπαιδευτικό μηχανισμό, κρύβοντας και κανονικοποιώντας τις ταξικές ανισότητες αλλά και τις πάμπολλες κοινωνικές διαιρέσεις που μας κρατούν υποταγμένες. Γι αυτό και τόσο εύκολα κάποιοι εθνικιστές ή και ξεκάθαρα φασίστες γονείς, απαιτούν τον αποκλεισμό των προσφυγόπουλων από τα σχολεία (όπως παλιότερα με τους μαθητές από την Αλβανία ή ανέκαθεν με τα παιδιά ρομά). Όταν τα αφεντικά τρώνε με χρυσά κουτάλια κι εμείς ζούμε με 500 ευρώ, η εθνική ενότητα και συνοχή φαντάζει πάντα ως μια κάποια λύση για να ξεχάσουμε τα κοινά μας συμφέροντα, τις κοινές ανάγκες, τους κοινούς μας εχθρούς. Και σε μια χώρα σαν την ελλάδα δεν χρειάζεται να σκάψει κανείς στα θεμέλια του εκπαιδευτικού θεσμού για να εντοπίσει την κυριαρχία του εθνικού ιδεώδους. Από το δημοτικό ως το λύκειο, σαν να μην έφτανε η διδασκαλία της «μιας επίσημης εθνικής ιστορίας», αναπόσπαστου συστατικού του ρόλου του σχολείου στα σύγχρονα εθνικά κράτη, το παζλ του εθνικού παροξυσμού συμπληρώνεται δύο φορές το χρόνο με την διατήρηση των μαθητικών παρελάσεων, ενός θεσμού που έλκει την καταγωγή του από τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας του 36′.

Στοιχηθείτε. Εμπρός, μαρς.

Κι αν οι στρατιωτικές παρελάσεις στοχεύουν στην τόνωση της εθνικής συνείδησης μέσω της επίδειξης της στρατιωτικής μηχανής του κράτους και της ισχύος του, οι  μαθητικές παρελάσεις αποτελούν ένα άθλιο τελετουργικό θεαματικής αναπαράστασης της συνέχειας και ενότητας του ελληνικού έθνους. Οι συμβολισμοί της πειθαρχίας της στρατιωτικής οργάνωσης, της στοίχισης, του ρυθμικού βηματισμού, της απόλυτης ομοιομορφίας αναπαριστούν την αφομοίωση του ατόμου στο σύνολο χωρίς προσωπική επιλογή, αυτονομία και πρωτοβουλία κίνησης και σκέψης. Είναι ο τρόπος που η εθνική ιδεολογία συνδέει το άτομο με την κοινωνία εντάσσοντάς το στην φαντασιακή κοινότητα του έθνους. Το γεγονός ότι σήμερα οι μαθητικές παρελάσεις έχουν αποκτήσει το άλλοθι της συμμετοχής αλλοδαπών μαθητών ή της κλήρωσης του σημαιοφόρου, προκειμένου να μειωθούν οι αποκλεισμοί μαθητών, δεν αλλάζει την ουσία του σχολείου. Ούτως η άλλως, ο κοινωνικός έλεγχος και η επιβολή της ομοιομορφίας του τρόπου σκέψης, η ιεράρχηση των ανθρώπων βάσει της σχολικής επίδοσης από την αυθεντία του δασκάλου/καθηγητή, δεν είναι παρά η πρώτη διαδικασία αξιολόγησης και διαχωρισμού που μιμείται και αναπαράγει τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες που ενυπάρχουν στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Γιατί για ποιό λόγο να επενδύει ένα κράτος στην υποχρεωτική εκπαίδευση, αν όχι για να μπορεί να αποδίδει στην κοινωνία το αυριανό της ανθρώπινο δυναμικό, συμβατό με τον τρόπο που αυτή δομείται στο σήμερα μέσα στα όρια του έθνους – κράτους και του καπιταλισμού.

Απέναντι σε φασίστες, εντός ή εκτός της “σχολικής κοινότητας”,
σε όσους σπέρνουν τον εθνικισμό, το μίσος, τον ρατσισμό
Απέναντι σε κάθε διαχωρισμό βάσει φυλής, φύλου, σεξουαλικότητας ή σωματικής διάπλασης,
στην ταξική εκμετάλλευση, στα αφεντικά κι όσους θέλουν να τους μοιάσουν,
σε και σε κάθε μορφή καταπίεσης και εκμετάλλευσης που επιβάλλεται  στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά

Δίπλα στους μαθητές και τις μαθήτριες που φτύνουν στα μούτρα το σύστημα του ανταγωνισμού και το κυνήγι της αριστείας, που δεν αφήνουν φασίστες και τραμπούκους να σηκώσουν κεφάλι.
Που αγωνίζονται συλλογικά και ακηδεμόνευτα για έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας

Ραντεβού στους δρόμους… 

ΜΟΝΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΟΝΕΙΡΑ
ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Αντίστροφή Μέτρηση