ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ
μπάτσοι, αφεντικά, δημοσιογράφοι, νοικοκυραίοι
ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΗΣΥΧΟΙ ΤΩΡΑ;
Ομονοια, 21/9/18, 14:50. Στο ενδεχόμενο μιας – υπαρκτής ή μη – απειλής, καταστηματάρχες του κέντρου της Αθήνας σπεύδουν να λιντσάρουν έναν υποτιθέμενο ληστή ως αυτόκλητοι ρυθμιστές της ομαλότητας και φρουροί της ιδιοκτησίας, του «υπέρτατου αγαθού» που καθορίζει τις ζωές μας στο πλαίσιο των κυρίαρχων αξιών, που γεννά ανισότητα, φράχτες και βαρβαρότητα. Το λιντσάρισμα καταλήγει σε μια κτηνώδη δολοφονία από «φιλήσυχους πολίτες», με δεκάδες «αμέτοχους» θεατές. Σειρά παίρνουν οι μπάτσοι, για να υπενθυμίσουν ότι το τελικό χτύπημα (και ξέπλυμα) ανήκει στο κράτος.
Το προφίλ του “εγκληματία” χτίζεται και προβάλλεται όπως επιτάσσουν οι κανόνες της μιντιακής ανθρωποφαγίας. Τελικά, ο «ανώνυμος παραβατικός» έχει πρόσωπο και ταυτότητες: Ζακ Κωστόπουλος-Zackie Oh, gay, drag queen, οροθετική, ακτιβιστής που διεκδικούσε ορατότητα, ενάντια στις προσταγές της ετεροκανονικότητας. Στο δρόμο, στη δουλειά, στους τηλεοπτικούς βόθρους, στα social media, η ζωή κοστολογείται με σχόλια και likes για να δικάσουν και να εξοντώσουν ξανά τις αδερφές, τις τρανς, τους τοξικοεξαρτημένους, τις περιθωριακές, τους ληστές. Η δημόσια σφαίρα παίρνει φωτιά και σκοτώνει και πάλι…
ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ!
Αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ Κ., που λιντσάρουν την κάθε Zackie, σε κάθε κρίση ενεργοποιούνται με τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά, αποτελώντας- άλλοτε με την εκκωφαντική σιωπή τους και άλλοτε με το θόρυβο του όχλου- την αναγκαία κοινωνική υπόκρουση στα ενορχηστρωμένα σχέδια κράτους και αφεντικών. Οι κραυγές για περισσότερο κράτος ασφάλειας, η σχετικοποίηση της βίας στα μέτρα των κυρίαρχων, ο κοινωνικός εκφασισμός, εμπεδώνουν κοινωνικά την λογική της αξιοβίωτης ή μη ζωής με όρους φυσικής επιλογής. Κι όλα αυτά δεν σοκάρουν, γιατί είναι ριζωμένα στις αξίες αυτής της κοινωνία που συγκροτείται πάνω στην πατριαρχία, το έθνος, την ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση.
Από τον κοινωνικό στιγματισμό, μέχρι τα πογκρομ και τη φυσική εξόντωση ο δρόμος δεν είναι μακρύς. Άλλωστε, η προβολή του κοινωνικού περιθωρίου ως απειλής, θέτει τα όρια της απονομής – αποστέρησης προνομίων και ενέχει μια προειδοποίηση για το ποιά “ζωή” επιφυλάσσει η κυριαρχία σε όποιον δε χωρά στα καλούπια της κοινωνικής ιεραρχίας και νόρμας.
Ας αντιληφθούμε τις πολλαπλές καταπιέσεις μας ως αιτία για συλλογικό και αδιαμεσολάβητο αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία και εκμετάλλευση. Ενάντια στις κυρίαρχες κοινωνικές αξίες.
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Αντίστροφή Μέτρηση