ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ;

Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας και η διαδικασία απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης φέρουν ενορχηστρωμένες παραλλαγές. Άλλοτε με στιγμιαίες υποχωρήσεις – αφήνοντας μικρά περιθώρια αναπνοής – κι άλλοτε με όρους ισοπεδωτικής καταστολής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος της “ευαίσθητης αριστεράς” συμπυκνώνει το λόγο της προσταγής μέσα από το φίλτρο της “ανθρωπιστικής κρίσης”, έναν όρο γνώριμο και φορτισμένο ιστορικά – σε κατάσταση πολέμου.
Και είναι ακριβώς η στρατηγική χρήση αυτού του όρου, που αναπαράγει την υποτίμηση της ζωής και αποκρύπτει τις ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις. Που στρώνει το χαλί για τις πιο βάρβαρες παρεμβάσεις της εξουσίας στο δημόσιο χώρο, στην εργασία, στις κοινωνικές διεκδικήσεις. Διατηρώντας ένα πεδίο έκτακτης ανάγκης, στο όνομα πλέον ενός «άμαχου» πληθυσμού που χρήζει διεθνούς οίκτου και συμπόνιας.
Σαν οι συρράξεις στην περίμετρο του αιγαίου, οι εκτοπισμένες και εκτοπισμένοι στις φυλακές και τα στρατόπεδα αιχμαλωσίας, τα κοινωνικά συντρίμμια των οικονομικών επιλογών, οι νεκροί στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, να επαληθεύουν απλά, δίχως καμιά εκδοχή των αιτίων, το χτύπημα της μοίρας ξανά και ξανά.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΕΧΟΥΜΕ

Δε θα αφήσουμε καμιά φωνή της εξουσίας, να μιλά για εμάς, για τις επιθυμίες, τα πάθη και τις ανάγκες μας. Να γινόμαστε αντιληπτοί ως θύματα, από ένα κράτος-σωτήρα που μας «καταλαβαίνει» και εμφανίζεται ως ο μοναδικός εγγυητής της ύπαρξης και της επιβίωσής μας. Που θα μας πετάει λίγα ψίχουλα φιλανθρωπίας, θα «υπερασπίζεται» τους εργαζόμενους νομοθετώντας υπέρ των αφεντικών, θα αστυνομεύει σε κάθε γωνιά της πόλης για την «προστασία» μας και το «καλό μας».

Με δεξιά ή αριστερά αφεντικά, με δεξιές ή αριστερές κυβερνήσεις δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει η ουσία του εξουσιαστικού πλέγματος που διαφεντεύει τις ζωές μας. Γιατί το ζήτημα δεν είναι η διαπραγμάτευση των όρων της φτώχειας και της εκμετάλλευσής μας, της κατάθλιψης και της μοναξιάς. Το ζήτημα είναι ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις να συνειδητοποιήσουμε τη δυνατότητα αυτοοργάνωσης της ζωής, πέρα από το κράτος και τον καπιταλισμό, την κουλτούρα και την ιδεολογία τους. Από τις αρνήσεις και τις καθημερινές μας συνομωσίες στη δουλειά, στα εκπαιδευτικά εργοστάσια και τις γειτονιές, μέχρι την στιγμή που η συλλογικοποίηση των από κάτω για την ταξική αντεπίθεση, την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση να γίνει δρόμος χωρίς επιστροφή.

αντίστροφη μέτρηση
συνέλευση στα πέριξ της Πατησίων