Είναι κάποιες στιγμές που από τη μία συμπυκνώνουν τον πολιτικό και ιστορικό χρόνο μιας ολόκληρης περιόδου. Από την άλλη αποτελούν τομές για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική συνθήκη που βιώνουμε. Όπου το σύνολο των συστημικών μηχανισμών τοποθετείται με ιδιαίτερη ένταση, επιχειρεί να διαμορφώσει τα δικά του στρατόπεδα και θέτει κυρίαρχα τα δικά του ερωτήματα, αλλά κυρίως το πλαίσιο των όποιων απαντήσεων. Ταυτόχρονα, όμως, τοποθετούνται μέσα σε ένα ρευστό και δυναμικό κοινωνικό πεδίο, όπου συνυπάρχει ο φόβος, η αγωνία και η αβεβαιότητα με την πόλωση και την οργή.
Η κήρυξη του δημοψηφίσματος από τη συγκυβέρνηση Σύριζα- Ανέλ , η λήξη του υφιστάμενου οικονομικού προγράμματος (2ο μνημόνιο) , η επιβολή capital controls και το κλείσιμο των τραπεζών αποτελούν αναμφισβήτητα μια τέτοια στιγμή. Κορύφωση μιας πολυεπίπεδης διεργασίας που λαμβάνει χώρα από την έναρξη της συστημικής κρίσης, την υπογραφή του 1ου και του 2ου μνημονίου. Την ταξική-κοινωνική ισοπέδωση που ακολούθησε, αλλά και του ξεσπάσματος κοινωνικών και ταξικών αγώνων με δυναμικές και συγκρουσιακές απεργίες και διαδηλώσεις, καταλήψεις υπουργείων και δημοσίων κτιρίων, δημιουργία συνελεύσεων γειτονιάς και δομών αλληλοβοήθειας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναδύθηκε το καθεστώς έκτακτης ανάγκης των 3 τελευταίων χρόνων. Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αστυνομικό στρατό κατοχής στους δρόμους, κηνύγι μαγισσών και στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Με την είσοδο της ναζιστικής εφεδρείας του συστήματος στη Βουλή και το ξαμόλυμα των δολοφόνων της στους δρόμους. Από το 2012 και μετά, οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες υποχώρησαν και ένα σημαντικό μέρος των αγωνιζόμενων ή αντιδρώντων κοινωνικών κομματιών εναπόθεσε τις ελπίδες του στην προοπτική μιας κυβέρνησης του Σύριζα. Η οποία προέκυψε μετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη έχοντας ως σημαία της την αντιμνημονιακή ρητορική.
Το στείρο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο μονοπώλησε(και συνεχίζει να μονοπωλεί) το δημόσιο λόγο όλου του πολιτικού φάσματος, εγκλωβίζοντας στο εσωτερικό του ευρύτερα περιεχόμενα, αντιλήψεις, ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις που παραμένουν γιγαντωμένες στον κοινωνικό ιστό και αναπαράγονται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Σε αδιάρρηκτη σχέση με μια εθνική αφήγηση, που θέτει στο επίκεντρο την εθνική σωτηρία και την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας. Μπολιασμένη με διάχυτο πατριωτισμό, αντιγερμανισμό και αντιευρωπαισμό, τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά. Ο εχθρός επιδείχθηκε κατ’ αποκλειστικότητα στα ξένα κέντρα αποφάσεων, στα ευρωπαικά επιτελεία, στους οικονομικούς-υπερεθνικούς σχηματισμούς και επαναδιατυπώθηκε η επίκληση στο διαταξικό υποκείμενο του «ελληνικού λαού», από τους αυτόκλητους σωτήρες του. Όλη αυτή η διαδικασία δεν πρέπει να υποτιμάται κατά την απόπειρα κατανόησης της κρατικής διαχείρισης μετά τις εκλογές, της δυνατότητας συνύπαρξης στην κυβέρνηση των αριστερών του Σύριζα με τους (ακρο)δεξιούς των Ανέλ , της βαθύτερης υποχώρησης των κινηματικών διεργασιών, αλλά και της βασικής τεχνικής της σημερινής διακυβέρνησης. Της διαπραγμάτευσης.
Μια διαπραγμάτευση που γίνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο τραπέζι και με πολύ συγκεκριμένους όρους. Που συγκροτείται από πολιτικούς-τεχνοκρατικούς μηχανισμούς και πυλώνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού-τοκογλυφικού συστήματος (Ε.Ε, Ε.Κ.Τ, Δ.Ν.Τ), οι οποίοι διαμορφώνουν ένα τεράστιο δίκτυο συσχετισμών, που ναι μεν λειτουργούν ανταγωνιστικά, ταυτόχρονα δε συντονίζονται για το όφελος και το κέρδος από την ανάπτυξη του κεφαλαίου. Όταν επιλέγεις, λοιπόν να κάτσεις σε ένα τέτοιο τραπέζι θα αναγκαστείς να παίξεις και επικοινωνιακά. Με μια αέναη διαπραγμάτευση που πραγματοποιείται εδώ και 5 μήνες, έχοντας μετατραπεί σε σίριαλ στις τηλεοπτικές οθόνες, με καθημερινά επεισόδια, θερμά ή ψυχρά, με αργή πλοκή αλλά και κορυφώσεις. Με εντάσεις και «ρήξεις» με τους εταίρους, αλλά και χαμόγελα και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Με πολυφωνία, θολούρα, προτάσεις και αντιπροτάσεις, άλλοτε κοντά άλλοτε μακριά από μια συμφωνία. Προκαλώντας ολοένα και μεγαλύτερη αποξένωση του κοινωνικού σώματος από τη διαδικασία, κόπωση, φθορά, μέχρι και έλλειψη διάθεσης ή αδυναμίας παρακολούθησης των αναρίθμητων eurogroup. Έχοντας ως μία από τις βασικές στοχεύσεις την απορρόφηση των κραδασμών στο εσωτερικό της χώρας, ενόψει της υπογραφής της 3ης μνημονιακής σύμβασης. Κάτι, άλλωστε, που ήδη διαφαίνονταν από την υπογραφή της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη και την 4μηνη παράταση του τότε υφιστάμενου δανειακού-μνημονιακού προγράμματος.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην Πέμπτη 25 Ιουνίου και την κατάθεση από πλευράς Σύριζα-Ανέλ πρότασης για νέα μνημονιακή συμφωνία με μέτρα 8,5 δις ευρώ μέχρι το τέλος του 2016. Και μέσα από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να ιδωθεί και η επιλογή για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Η οποία σε συνδυασμό με τον έλεγχο των κεφαλαίων, το κλείσιμο των τραπεζών, την έλλειψη ρευστότητας, το «πάγωμα» των διαπραγματεύσεων και την απειλή για χρεοκοπία επεκτείνουν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που διατηρείται πάνω στο πεδίο της οικονομίας, φτάνοντάς τη σε σημείο οριακό. Στο σημείο αυτό δε θα σταθούμε μόνο στο κατά πόσο η σημερινή διακυβέρνηση είχε μετρήσει τα πιθανά ενδεχόμενα και τις συνέπειες των τακτικών επιλογών της. Αν ήταν προετοιμασμένη εδώ και καιρό ή οδηγήθηκε σε αυτές τις επιλογές μέσα από λάθη την τελευταία στιγμή. Αν ακόμη επιχείρησε να ανακτήσει τη χαμένη της «αξιοπρέπεια» ή μια ηρωική έξοδο. Θα σταθούμε κυρίως στο πλαίσιο που οριοθετεί μέσω όλης αυτής της διαδικασίας. Καλώντας τον «ελληνικό λαό» να απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι στην αποδοχή της τελευταίας πρότασης των «θεσμών». Για να χρησιμοποιηθεί το όχι ως διαπραγματευτικό χαρτί για την επίτευξη μιας «καλύτερης» συμφωνίας. Το μνημόνιο εμφανίζεται πλέον αδιαμφισβήτητο, ειδικά μέσα στην οριακή συνθήκη που έχει διαμορφωθεί. Ο «λαός» κλήθηκε από τη συγκυβέρνηση, μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια, να απορρίψει την πρόταση των «θεσμών». Την πρόταση της συγκυβέρνησης έμμεσα τη δέχεται; H θα γίνει δημοψήφισμα εκ νέου; Όσο για την επικράτηση του ναι, η κυβέρνηση ήταν και σε αυτό σαφής. Δε θα σκύψουμε μόνοι μας το κεφάλι, όλοι μαζί θα το σκύψουμε. Με τη βούλα του «ελληνικού λαού».
Θα σταθούμε, επιπλέον, στον πολιτικό παροξυσμό και την πόλωση που ακολούθησε από την κήρυξη του δημοψηφίσματος και μετά. Είναι αυτονόητο ότι όταν έχουμε να κάνουμε με ένα κυρίαρχο δίλλημα που προσπαθεί να καναλιζάρει μια ολόκληρη κοινωνία στο τρίπτυχο όχι-ναι-άκυρο, υπάρχει σημαντική επισφάλεια στην εξαγωγή απόλυτων συμπερασμάτων. Πάντως για τους υπέρμαχους του ναι μπορούμε να είμαστε πιο ξεκάθαροι. Για όλο αυτό το βόθρο και το συρφετό των νεοφιλελεύθερων και αστικών πολιτικών δυνάμεων και προσώπων, των μεγάλων και μικρών αφεντικών, των εφοπλιστών και καναλαρχών, του συνόλου σχεδόν των καθεστωτικών ΜΜΕ, του ΣΕΒ, της ΓΣΕΕ και των δημαρχαίων. Του συστημικού μπλοκ που εδώ και χρόνια βρίσκεται στην πρώτη γραμμή κρούσης της άνευ προηγουμένου ταξικής και ιδεολογικής επίθεσης που δέχονται εκτεταμένα κοινωνικά κομμάτια. Που ευθύνεται για τη φτωχοποίηση, την άγρια εκμετάλλευση, τις απολύσεις, την καταστολή και κατασυκοφάντηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Το οποίο για ακόμη μια φορά επένδυσε στο φόβο και τον τρόμο, επιχείρησε επικοινωνιακά και καταστροφολογικά να θέσει τα δικά του επίπλαστα ερωτήματα (ναι ή όχι στην Ευρώπη) σε αγαστή συνεργασία με τα ευρωπαικά και διεθνή επιτελεία. Μαζί με εκείνα τα κοινωνικά κομμάτια, των εθελόδουλων, των ρουφιάνων και των κανίβαλων. Όσων πάντα θα κοιτάνε το μικροσυμφέρον τους πατώντας επί πτωμάτων, θα γλύφουν το χέρι του αφεντικού τους, θα αγαπάνε το νόμο και την τάξη, το στρατό και την αστυνομία, την ασφάλεια και την πειθαρχία. Όλο αυτό το πλέγμα κρατικών-καπιταλιστικών μηχανισμών και των κοινωνικών στυλοβατών τους το βλέπουμε ξεκάθαρα εχθρικά και το απεχθανόμαστε μετά βδελυγμίας. Και στην κρίσιμη συγκυρία που διανύουμε δε θα κάτσουμε απλά να αναλογιστούμε αν κάποιοι και κάποιες φήφισαν ναι μπροστά στο φόβο που καλλιεργήθηκε.
Παράλληλα, δεν αναγνωρίζουμε καμία συνοχή, κοινή αντίληψη και στοχεύσεις σε όλο αυτό τον ετερόκλητο κόσμο που στήριξε με την ψήφο του το όχι. Γιατί τα όχι που αρθρώθηκαν είναι πολλά και διαφορετικά. Ναζιστικά, εθνικιστικά, πατριωτικά, ταξικά, κομμουνιστικά, αντιεξουσιαστικά… Την τελευταία βδομάδα επιχειρήθηκε -σε ένα αγώνα δρόμου- η συμπύκνωση σε ένα μονολεκτικό όχι πολλαπλών και αντιθετικών μεταξύ τους περιεχομένων και προταγμάτων. Σε ένα καθορισμένο πολιτικό πλαίσιο από τα πάνω, όπου οι ερωτήσεις που τέθηκαν, αλλά κυρίως οι όποιες απαντήσεις ήταν ερμητικά περιφραγμένες. Ο συγκεκριμένος προβληματισμός δεν τίθεται για να γίνει κριτική στα κινηματικά εγχειρήματα και τους αγωνιζόμενους ανθρώπους που επέλεξαν να τοποθετηθούν πάνω στο όχι και να πράξουν σε αυτή την τόσο κρίσιμη συγκυρία. Αλλά για να αναρωτηθούμε πόσο καταφέραμε να απεγκλωβιστούμε από το πλαίσιο που τέθηκε κυρίαρχα, πώς θα απεγκλωβιστούμε από αυτό και πώς ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις θα αλληλεπιδράσουμε σε μια κινηματική προοπτική. Χωρίς να παραβλέπουμε την ταξική αφετηρία και τη συσωρρευμένη καταπίεση που οδήγησε ένα μεγάλο κοινωνικό κομμάτι στη στήριξη του όχι. Ένα, ταυτόχρονα, μεγάλο αντι-ναι που εκφράστηκε ως άρνηση και αντίσταση στον τρόμο που επιχειρήθηκε να καλλιεργηθεί στις οθόνες, τις ουρές και τους χώρους εργασίας. Η συγκεκριμένη κοινωνική διεργασία δεν πρέπει επουδενί να υποτιμηθεί και αποτελεί ένα ρευστό πεδίο, που θα συνεχίσει να ταλαντεύεται μεταξύ ριζοσπαστικοποίησης και ενσωμάτωσης, οργής και φόβου, αντίστασης και παραίτησης.
Όσον αφορά στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και ενώ καταλαγιάζει ο θόρυβος του θεάματος και τελειώνουν τα πανηγυράκια, μπορούμε να καταθέσουμε κάποια πρώτα συμεράσματα. Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής ο Σύριζα εμφανίζεται (προς το παρόν) παντοδύναμος έχοντας κεφαλαιοποιήσει την κοινωνική δυναμική και πόλωση που προκλήθηκε και από τις τακτικές επιλογές του. Κάτι που ήδη διαφαίνονταν από την συγκέντρωση του όχι στο Σύνταγμα την Παρασκευή 3 Ιούλη πριν το δημοψήφισμα. Μια συγκέντρωση που ήταν γνωστό από πριν ότι θα μιλήσει ο πρωθυπουργός, πλαισιώθηκε από 100.000 περίπου ανθρώπους, μεγάλο ποσοστό των οποίων όταν βγήκε ο Τσίπρας στην εξέδρα παραληρούσε. Αν τη συγκρίνουμε , μάλιστα, με τις κατά πολύ μικρότερες συγκεντρώσεις ακόμη και της τελευταίας προεκλογικής περιόδου μπορούμε να αντιληφθούμε τη διαφορά. Ο Σαμαράς οδηγήθηκε σε παραίτηση και ο Τσίπρας εμφανίζεται καβάλα πάνω στο άλογο για να υλοποιήσει τη συμφωνία που ήδη είχε εξαγγείλει. Αφού, προηγουμένως ο Σύριζα οριοθέτησε την απάντηση, στο ερώτημα που ο ίδιος έθεσε στο δημοψήφισμα και ερμήνευσε το όχι ως καθολική επιθυμία του λαού για συμφωνία και παραμονή στην ευρωζώνη. Έτσι συγκλίθηκε συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, με την κυβέρνηση από θέση καταφανούς ισχύος και εκδόθηκε κοινό ανακοινωθέν από τους αντιμνημονιακούς Σύριζα και Ανέλ και τους μνημονιακούς ΝΔ, Πασόκ και Ποτάμι, που θα σταλεί στους «θεσμούς» και θα αποτελέσει τη βάση για την «νέα» εθνική διαπραγμάτευση.Ο δε υπουργός οικονομικών Βαρουφάκης «θυσιάστηκε» στο βωμό της διαπραγμάτευσης. Όπως ήδη έχουμε αναφέρει, όλα αυτά και σε συνδυασμό με την οριακή συνθήκη που έχει διαμορφωθεί στρώνουν το έδαφος σε μια αναπόφευκτη μνημονιακή συμφωνία ως το πιθανότερο σενάριο(χωρίς να αποκλείεται ενδεχόμενο χρεοκοπίας). Με δυσμενέστατους όρους για τους από κάτω, με τον κίνδυνο όλη αυτή η διαχείριση να επιτύχει όντως την απορρόφηση σημαντικών κραδασμών. Και το δημοψήφισμα να λειτουργήσει αρκετά εκτονωτικά για μεγάλη μερίδα του κόσμου. Είναι μεγάλο στοίχημα , λοιπόν, να υπάρξει επαγρύπνηση, αλληλεπιδραση, διαρκής παρέμβαση, κριτική και δράση στις γειτονιές, στο κέντρο και το δρόμο, ώστε να δημιουργηθούν τα απαραίτητα αναχώματα που θα ανατρέψουν μια κατάσταση που παρουσιάζεται προδιαγεγραμμένη. Μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον, που σύσσωμο πλέον κάνει έκκληση για εθνική ενότητα, ομοψυχία και συστράτευση.
Όσοι και όσες ζούμε σε αυτόν τον τόπο, γίναμε ξανά ο χυλός του «ελληνικού λαού». Όμως δεν είμαστε το ίδιο οι άνεργοι και οι ανασφάλιστοι με τα μεγαλοστελέχη των τραπεζών και τους μεγαλοκαναλάρχες. Δεν είμαστε το ίδιο εμείς που δουλέυουμε για 400 ευρώ με τους βολεμένους από την επίπλαστη ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών. Δεν είμαστε το ίδιο οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι με τους μπάτσους που καταστέλουν κάθε φωνή αντίστασης. Δεν είμαστε το ίδιο οι αντιστεκόμενοι με τους ρουφιάνους και τους γλύφτες των αφεντικών. Δεν είμαστε το ίδιο οι αντιφασίστριες με τους χρυσαυγίτες και τους παρακρατικούς. Δεν είμαστε το ίδιο οι νεκροί εργάτες με τους εφοπλιστές. Δεν είμαστε το ίδιο οι πόρνες με τους νταβατζήδες. Δεν είμαστε το ίδιο οι μετανάστες και οι μετανάστριες με τους ανθρωποφύλακες. Είμαστε οι κάτω και όχι οι πάνω. Είμαστε αυτοί και αυτές που η ζωή μας κρίνεται από τους αριθμούς του κέρδους. Είμαστε αυτοί και αυτές που μας «πότισαν» με το χυδαίο lifestyle. Είμαστε αυτοί και αυτές που θέλουν να μας επιβάλλουν το φόβο και το πεπρωμένο. Είμαστε αυτοί και αυτές που παράγουμε τον πλούτο αυτού του κόσμου.
Το πραγματικό διακύβευμα είναι:μετά το δημοψήφισμα, τί; Τελικά θα αφήσουμε να καθορίσει και να ισοπεδώσει τις ζωές μας η χρεωκοπία των τραπεζιτών; Ή θα προσπαθήσουμε επιτέλους να θέσουμε εμείς τα ερωτήματα και να βρούμε εμείς τις απαντήσεις; Γιατί πλέον, έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα, η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε μέσα από συμφωνίες μεταξύ κρατών και αφεντικών, ούτε μέσα από καλύτερα ή χειρότερα μνημόνια. Και το μεγάλο στοίχημα είναι αν όντως είμαστε διατεθειμένοι/ες να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Αν μπορούμε να σταθούμε συλλογικά και οργανωμένα απέναντι στην καταπίεση, την εκμετάλλευση, την φτώχεια και την εξόντωση που μας υπόσχονται. Να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι εδώ και χρόνια υπάρχει δίπλα μας ένα άκρως υποτιμημένο και αποκλεισμένο κομμάτι της κοινωνίας, οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Με τους οποίους θα πρέπει ισότιμα να αντιμετωπίζουμε τα κοινά προβλήματα που έχουμε στην καθημερινότητα. Να αμφισβητήσουμε έμπρακτα την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τα αφεντικά και να αναζητήσουμε τους τρόπους για την κοινωνικοποίησή τους.
Δεν έχουμε αυταπάτες, ότι σε μία συνθήκη γενικευμένου κοινωνικού φόβου για το μέλλον, θα υπάρξουν αυτοί που θα (αυτό)κληθούν να εκβιάσουν, να τρομοκρατήσουν, να κανιβαλίσουν. Οι μαυραγορίτες που θέλουν να βγάλουν κέρδος. Οι φασίστες- το νόθο παιδί του καπιταλισμού- που θέλουν να αποξενώσουν και να κατακερματίσουν τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες διαχέοντας το ρατσιστικό τους μίσος και τη μισαλλοδοξία. Οι μαφιόζοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής. Οι μπάτσοι ως μηχανισμός καταστολής που -στο όνομα του νόμου και της τάξης- είτε κάνουν τις πλάτες είτε συνεργάζονται ευθαρσώς με όλη αυτή την πλέμπα.
Και είναι πράγματι δύσκολο να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως αναπόσπαστο κομμάτι ενός κοινωνικού συνόλου, μέσα σε ένα φαινομενικά κατεστραμμένο περιβάλλον. Όμως οι επιλογές του καθενός και της καθεμιάς μας, καθορίζουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ζήσουμε και θα συνεχίσουμε να διαμορφώνουμε. Επιλογές που δεν θα στρέφονται πλέον στις ατομικές λύσεις και την οικογένεια ως πυλώνα μοναδικής στήριξης (άλλωστε δεν μπορούν πια ούτε ρεαλιστικά να δώσουν λύσεις). Ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά για την αλληλοκατανόηση και την ισοτιμία μεταξύ μας ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής, φυλής και φύλου. Μέσα στις συνελέυσεις γειτονιών, τις εργατικές συνελέυσεις, τα σωματεία βάσης, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και γενικότερα μέσα στις αδιαμεσολάβητες, αντι-ιεραρχικές και οριζόντιες διαδικασίες, όπου οι αποφάσεις συνδιαμορφώνονται από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες. Ενάντια στην ανάθεση που έχει ως αποτέλεσμα την άσκηση πολιτικής από αρχηγούς και κόμματα επάνω στις πλάτες μας. Λαμβάνοντας εμείς την ευθύνη των αποφάσεων και των πράξεών μας. Η περαιτέρω δημιουργία συλλογικών δομών και υποδομών είναι απαραίτητη. Τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, οι συλλογικές κουζίνες, τα ταμεία αλληλεγγύης, οι καταλήψεις, τα μαθήματα αυτομόρφωσης, τα παιδικά στέκια και εργαστήρια, οι επανασυνδέσεις ρεύματος είναι λίγα από τα πολλά παραδείγματα που ήδη υπάρχουν και έχουν δοκιμαστεί από συλλογικές διαδικασίες αγωνιζόμενων ανθρώπων. Και υπάρχει η ανάγκη να διαχυθούν κοινωνικά και να ενισχύσουμε όλο αυτό το δίκτυο αντιστάσεων. Όχι μόνο για να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τις ανάγκες μας αλλά και για να προβάλουμε τις αρνήσεις μας στη ζοφερή πραγματικότητα που μας έχει επιβληθεί. Είναι η αυτοοργάνωση της ζωής. Για να οικοδομήσουμε μία αταξική κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ – ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΕΣ,
ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΙ – ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΕΣ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ ,
ΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ
ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΜΑΣ

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

αντίστροφη μέτρηση
συνέλευση στα πέριξ της Πατησίων